De afterparty loopt ten einde. Ik zonder me even af van de feestende mensen en trek me terug op een bank aan de zijkant van de foyer. Vanaf daar kan ik alles mooi overzien, maar ik heb toch even rust. Tot Theun Plantinga (vader van Tina) naast me komt zitten. We raken aan de praat. Vervolgens hebben we echt de meest euh.. (hoe zeg ik dit netjes?) interessante en hilarische gesprekken waarbij ik Theun zó goed leer kennen. Ik zou hier echt tot het eind van de tour wekelijks een blog over kunnen schrijven. Ik weet zeker dat dat de kijkcij.. euh leescijfers nog meer omhoog zal brengen. Sensatie, sensatie. Helaas weet Theun inmiddels door deze gesprekken ook dingen over mij, waarvan ik niet wil dat ze naar buiten komen. Ik zal me dus moeten inhouden. Ach, wie weet kunnen we ooit samen een blog beginnen? Maar voor nu hebben we afgesproken dat dit een brave blog gaat worden over het fenomeen ‘première’.
Wat vooraf ging..
Première waarvan dan? TINA DE MUSICAL natuurlijk! Duh. Na anderhalf jaar van voorbereiding, maanden van kinderaudities, weken van de Academy en weekenden van evenementen is het dan éindelijk zover. Op 22 oktober gaat Tina de musical in première. Voor die première ook daadwerkelijk plaatsvindt en ik uiteindelijk met Theun op de bank beland (klinkt dat raar?) is er nogal wat aan vooraf gegaan. Want ook bij een première komt natuurlijk veel kijken.
Wat dacht je van de outfit? Bij een première is het gebruikelijk dat iedereen gekleed gaat naar een dresscode. En de dresscode was one of my favorites: “feestelijk en kleurrijk”. Eh ja, oké.. tuurlijk. Mijn kast hangt vol met álleen maar zwart, dus niet bepaald kleurrijk of feestelijk te noemen. Dat wordt shoppen. Ook zo’n favoriete bezigheid. Natuurlijk slaag je niet meteen bij de eerste winkel, ook niet bij de tweede en ook niet bij de tiende, natuurlijk denkt de vrouw van de schoenenzaak dat je een klein kind bent en natuurlijk besef je je op het laatst pas dat er anno 2017 ook zoiets als internet bestaat. Dus. Mijn outfit is compleet, een week voor de première. Hoezee!
En dan heb je nog de toi’tjes. De wat? Toi’tjes. Dat zijn kleine cadeautjes die men elkaar geeft om elkaar ‘toi toi toi’ te wensen. ‘Succes’ is not done in de theaterwereld en brengt ongeluk. Daarom dus toi toi toi. Snap je? Goed, de cadeautjes. Wat ga ik maken? En hoeveel? Al snel heb ik een idee en dankzij een vriendin lijkt dat idee ook uitvoerbaar te zijn. Helaas is dat schone schijn en word ik van het kastje via een enorme omweg naar de muur gestuurd en weer terug. Dat wordt niets. Gelukkig krijg ik na het zien van de generale een nieuw idee dat wél uitvoerbaar is. Uiteraard stel ik het uit en zo zit ik een dag voor de première nog te schrijven en kleuren. Maar het is gelukt. Ze zijn op tijd af. Een paar uur voor de première. Hoezee!
Zondag 22 oktober
Outfit? Check! Toi’tjes? Check! Vervoer? Check!
Ik ben er klaar voor. Op naar Zaandam!
Rond 11:00 uur kom ik bij het theater aan. Lichtelijk teleurgesteld dat er nog geen roze loper klaarligt. Maar hé, het is pas drie uur voor aanvang. Die loper komt straks wel. Eerst maar eens naar binnen. Mijn eerste stop is in de crew-kleedkamer: Jas neerhangen, tas neerzetten en dan snel door naar de toi-kamer. Hier staan alle toi’tjes voor iedereen van iedereen. Wat een ontzettend vrolijk roze en mooi gezicht. En wat zijn het er veel. Zo leuk! Ik leg mijn toi’tjes ook overal neer en sta dan met lege handen. Eens zien wat ik nog meer kan doen..
Ik loop naar beneden, naar de hal. Daar is een fantastisch team bezig met versieren: ballonnen opblazen, lintjes aan de ballonnen maken en de lintjes aan de tasjes knopen. Die moeten dan verspreid door de foyer komen te staan. Ik help anderen echt heel graag. Met de allerbeste intenties pak ik vier tasjes tegelijk op en wandel opgewekt door de foyer. PANG! PANG! Daar gaan de ballonnen en als ik geschrokken naar de tasjes in mijn hand kijk blijken alle lintjes in de knoop te zitten. Oh nee.. Shit. Wat nu? Moedeloos loop ik terug naar de hal. Alle lintjes uit de knoop halen is een mooie straf, want dat is echt drama en duurt heel lang. Misschien maar goed ook, want dat houdt me weg bij anderen dingen. Als ik dan eindelijk klaar ben, ga ik maar lunchen. Dat is veilig.
Na de lunch en fijne gesprekken neem ik weer een kijkje in de foyer en de hal (ja, ik blijf uit de buurt van de ballonnen) waar het publiek langzaam begint binnen te stromen. Leuk om zoveel bekenden te zien! Mijn vriendin is er dan ook en ik ga naar buiten om samen met haar over de roze loper (die er dan natuurlijk wel ligt) officieel naar binnen te gaan. Even zitten, even bijpraten, even naar het toilet.
En dan is het zover..
De voorstelling gaat beginnen. Het is een hele mooie show en wat een fantastisch publiek zit er in de zaal. Klappen, joelen, gillen, dansen. Het is echt één groot feest. Wat waanzinnig om dat mee te mogen maken. Na de voorstelling is het tijd voor het persmoment. Aangezien ik persvertegenwoordiger van de Tina blogs ben, kan ik het niet laten om ook wat foto’s te maken. Dan is het tijd voor de cast om zich om te kleden en wij gaan alvast terug naar de foyer.
Na een drankje is het tijd om de cast te verwelkomen wanneer ze onder luid applaus van de trap komen. Wanneer felicitaties zijn uitgedeeld, kan het feesten echt beginnen. Op naar de drank en bitterballen die bietenballen bleken te zijn! Het feest is vooral een heel gezellig samenzijn met iedereen, bijpraten met bekenden, foto’s maken met bijzondere mensen, dansen op de muziek en als ik moe ben van dat alles, denk ik even tot rust te komen op een bank aan de zijkant van de foyer. Tot Theun daar dus bij komt zitten. Als we uiteindelijk bijgekomen zijn van het lachen, blijkt dat ik er ondertussen allesbehalve degelijk bij zit. Shít. Daarom draag ik dus nooit jurkjes. Ik kan daar niet mee omgaan. Daar moet iets aan gedaan worden. Ik moet snel naar de kleedkamer toe.
Ik had zo’n haast om naar de kleedkamer te gaan, dat Theun en ik geen afscheid hebben genomen. Maar voor het afscheid hier neem ik wel even de tijd met een paar zinnen.
Tina de musical heeft haar première gespeeld, prachtige recensies gehad en nu gaan ze lekker spelen door het hele land. Natuurlijk zal ik ze volgen en regelmatig kijken hoe de voorstelling er bij staat. En natuurlijk zullen er nog wel dingen zijn om over te schrijven en dat blijf ik met heel veel liefde en plezier doen. Maar dat zal niet meer met de regelmaat zijn die er was. Dat wilde ik toch even gezegd hebben.
Lieve lezers, heel erg bedankt voor het lezen van mijn blogs en alle mooie complimenten. Zo lief, het was iedere keer weer te gek om te horen dat jullie er zo van hebben genoten. Hopelijk tot gauw!
In de crew-kleedkamer kleed ik me om. Een hoodie en een joggingbroek.
Ik blijf tenslotte Girija.