Ilse and Mabel, oftewel ‘I aM’. Twee meiden die elkaar gevonden hebben toen zij allebei hun eerste stappen zetten in de wereld van zingen, dansen en acteren. Ploeteren en soms hard onderuitgaan is hen niet vreemd, maar als je weet dat dit vak je passie is, sta je aan het einde van de rit altijd weer op. Keer op keer. Want naast dat Mabel en Ilse voor hun eigen plezier optreden, doen ze dat stiekem misschien nog wel meer voor dat van hun publiek. Hun stemmen bleken prachtig samen te klinken en hierdoor mensen diep te kunnen raken. Toen zij ook nog een pianist vonden die zich helemaal kon vinden in hun ideeën was het trio compleet en kon ‘I aM’ het podium op. Wat begon met een intiem optreden voor familie en vrienden en (huiskamer)concerten in verzorgingshuizen, ontwikkelt zich langzaam maar zeker verder tot meer….
Nadat jullie vorige maand hebben gelezen over Mabels ervaringen, is het woord nu aan mij; Ilse. Allereerst wil ik naar wat aan de basis staat van al onze optredens, waar dan ook: muziek. Dat is waar het allemaal om draait. En ik denk dat mijn keuze om 'iets met muziek' te gaan doen, voortkwam uit het feit dat muziek voor mijzelf zo’n enorm grote betekenis heeft. Het is er altijd, het zit in alles en het heeft een enorme invloed op hoe ik mij voel. Het mooie vind ik dat er zoveel genres zijn dat er voor iedereen, voor elk gevoel en iedere gelegenheid wel passende muziek te vinden is. Soms luister je muziek om in een bepaald gevoel te blijven, soms juist om in een ander gevoel te komen. En dan heb ik het nog niet eens over herinneringen die er aan muziek blijven hangen waardoor die je volledig kan terugbrengen naar een bepaald moment, gevoel of sfeer. Het feit dat ik dat zelf eigenlijk al van kleins af aan zo ervaren heb, is denk ik de grootste motivatie om dit voor andere mensen te willen doen.
De eerste keer dat 'I aM' een intiem huiskamerconcert gaf, ervoeren we meteen op hoeveel verschillende manieren muziek beleefd kan worden. Je moet je voorstellen dat je als publiek zijnde bij een concert natuurlijk niet zelf de touwtjes in handen hebt. Jij kiest niet welke liedjes je gaat horen, hoe hard het geluid staat en soms ook niet hoe dichtbij je staat of zit. Dat is voor 'gezonde' mensen soms misschien al lastig, laat staan voor mensen die ziek zijn en alles anders, al dan niet heftiger, ervaren dan anderen.
Toen één bewoner vlak na aanvang begon te roepen dat er teveel lawaai was en ze weg wilde, ging er heel veel door me heen. Het voelde in eerste instantie vrij bizar dat dit gebeurde en ik ging toch nadenken of wij iets verkeerd deden. Maar al snel realiseerde ik me dat deze vrouw in de situatie zat die ik hierboven beschreef en het per moment kan verschillen waar je behoefte aan hebt. Voor haar was de hele situatie op dat moment teveel. Deze mensen zijn voor ons alles waar het om draait, dus zij hebben het recht te doen wat zij nodig hebben. In dit geval dus weggaan.
Daar tegenover staan momenten zoals die waarop een bewoner ons van huiskamer naar huiskamer volgde, omdat ze er geen genoeg van kon krijgen. Muziek doet zoveel. En allemaal is het goed.
We zongen ook eens op een huiskamerfestival middenin de stad. Op verschillende plekken waren huiskamers ingericht waarin wij steeds een kwartier mochten zingen. Mensen hadden geen kaartjes nodig; mochten gewoon aanschuiven. Dat resulteerde erin dat de ene keer de huiskamer nog leeg was op het moment dat we begonnen en het andere moment er mensen een lekkere stoel of bank hadden uitgekozen en rustig wachtten totdat we begonnen.
Op een zeker moment zat er één man op leeftijd naar ons te luisteren. In een kleine, open huiskamer op een enorm plein waar overal mensen liepen. Ondanks die omgeving, werd hij zo meegenomen door de muziek en de sfeer, dat hij tot tranen toe geroerd was en maar bleef herhalen hoe bijzonder hij het vond. Dat soort dingen bewijst voor mij hoe krachtig en waardevol muziek is en dat is de reden dat ik dit wil doen. Voor de rest van mijn leven.
In december zijn we er weer en dan schrijven Mabel & ik lekker vertrouwd weer samen een nieuwe column voor jullie! Tot dan!
Liefs,
Ilse & Mabel a.k.a. ‘I aM’