Door Tommy Van Delst / foto's Nick Franken / Sjoerd Derine
Na een reprise van Dolfje Weerwolfje en Kruimeltje, is het dit jaar het verhaal van Pietje Bell dat Rick Engelkes producties opnieuw van stal heeft gehaald om het jonge theaterpubliek mee te zullen vermaken. Het door Chris van Abcoude geschreven verhaal wordt na 15 jaar, onder regie van Bruun Kuijt en script van Ammes Brandenburg, opnieuw leven ingeblazen met een paar opmerkelijke aanpassingen.
Al bij het betreden van de theaterzaal start de beleving voor de kleinste theaterbezoekers. Midden op het podium staat een krijtbord, met daarop 6 regels. De laatste, maar zeker niet de minste regel, is om heel hard te klappen bij opkomst van meester Jozef Geelman. Meester Geelman komt triomfantelijk het podium opgelopen waarbij de rol voor diegene in de rode theaterstoelen meteen duidelijk is: een klas vol leerlingen. Een matig handgeklap volgt.
Interactie met de kinderen is er dan ook onmiddellijk wanneer Martijn Vogel, die gestalte mag geven aan het personage Geelman, als een soort meneer Aart het publiek toespreekt. Het gegeven applaus is nog niet hard genoeg naar zijn zin. Na wat oefenen volgt er direct nog meer publieksparticipatie: meezingen met het eerste lied “slimme kinderen”. Het is duidelijk: het publiek wordt geacht actief deel te nemen aan deze familiemusical. Dit wordt echter meteen gesaboteerd wanneer Pietje Bell de tekst op het bord wat aanpast.
Vanaf het moment dat Pietje Bell het podium opspringt weet ze onmiddellijk de show en harten te stelen van het publiek. Ja u leest het goed: er is ditmaal gekozen voor een meisje. “Welk meisje heet er nou Pietje?” zult u denken? Deze zin klinkt ook in de werkplaats van vader Bell. Vader Bell is een schoenmaker, die met een leest in z’n hand een nonchalant figuur speelt en Pietje aanspoort om soms wat anders te denken. Een actueel thema: in deze tijd prijkt immers diversiteit & inclusie bovenaan iedere agenda van een educatieve of culturele instelling. Anders denken of anders zijn wordt hier dus nog maar eens gepropageerd.
Als een zekere zakenman Tromp heeft uitgemaakt dat de wijk waar het huis van Sproet (het vriendje van Pietje, gespeeld door Teun Meester) staat te slopen voor de bouw van zijn ‘Tromptoren’, komt Pietje in opstand. Samen met Peentje (Zoë Black), Engel (Vlinder de Jong) en Blikkie (Róman Perrier) richt ze de Bende van de Zwarte Hand op. Deze beweging meent de oplossing te weten: geld inzamelen door het geven van een circusvoorstelling, zodat ze de sloop kunnen tegengaan. Wanneer de bende een ontdekking doet en dit in vertrouwen deelt met meester Geelman, wordt er door de meester een mysterieus telefoontje gepleegd…
Met een cast van 4 volwassenen en 5 kinderen, staat het buiten kijf dat deze laatstgenoemde de show stelen in deze feelgood-musical. Was het niet door hun spel (gecoacht door Lotte Kuijt), dan wel door hun meerstemmig gezang of zelfs een tapnummer! Naast het overtuigende spel van Vera de Heus (Pietje) is het vooral de allerkleinste van het stel die het meest opvalt: Zoë Black (Peentje). Black komt in vrijwel iedere scene komisch uit de hoek, door haar goed verstaanbare uitspraak en zeer goede timing. Ze heeft dan ook meteen de lachers op haar hand met opmerkingen als: “ik vond het opvallend dus deed meteen nader onderzoek” en “dat ze hier geen etiketten plakken”.
Van de volwassen cast is het Martijn Vogel die het meest in het oog springt. Fijn dat hij weer terug staat op de planken. Vogel (32), die ruim een jaar geleden bij het uitlaten van z’n hondje Japie werd opgeschrikt door een herseninfarct, weet je bij het aflopen van het toneel alweer doen verlangen naar het moment dat hij het toneel weer op zal komen. In iedere scene voel je zijn geniepige ondertoon en vraag je je af waarom deze man werkzaam is in het onderwijs, daar hij totaal niet van kinderen lijkt te houden.
Credits voor haastverkledingen gaan in deze voorstelling naar Michael de Roos die naast de rol van vader Bell, een dubbelrol heeft: de gemene zakenman Tromp. In minder dan 15 seconden weet hij te transformeren van zachtaardige schoenmaker tot de kwaadaardige zakenman Tromp, die hoorbaar bij een Leids studentencorps heeft gezeten. Naast Vogel en de Roos zijn het Els Damen (tante Cato) en Anne-Fleur van der Hoeven (Martha Bell - de zus van Pietje, op wie meester Geelman heimelijk verliefd is) die de cast compleet maken.
Tenslotte is een aparte vermelding voor Joris van Veldhoven zeer op zijn plaats. De pas 30-jarige decorontwerper, heeft nationaal en internationaal een CV waar je U tegen zegt. Joris mocht al voor de grootste producenten zoals de Efteling, Trend Media, Deep Bridge entertainment, studio 100 en de theater BV werken, naast zijn ontwerpen voor Rick Engelkes producties. Van Veldhoven die naast het decor ook de kostuums voor deze voorstelling ontwierp, laat nog maar eens zien wat hem zo uitmuntend maakt in zijn vak.
Met een ogenschijnlijk eenvoudig opstelling, weet van Veldhoven met lichtontwerp van Jasper Nijholt een binnenplaats te veranderen in een treinperron, een duistere kelder of schoolplein. Veelzijdigheid in eenvoud is wederom zijn kracht. Zonder grote changementen zorgt Van Veldhoven ervoor dat je meteen het verhaal in wordt gezogen en in de juiste sfeer van het verhaal terecht komt. Samen met de aanstekelijke liedjes zorgt hij voor de grote strik om dit verhaal.
Voor wie er al in de stemming wil komen nog vóór je naar het theater gaat: de liedjes van Pietje Bell de musical, gecomponeerd door Fons Merkies en Laurens Goedhart, staan hier ook in een playlist op spotify.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 15 oktober Stadschouwburg Haarlem
Recensie: Bij Pietje Bell plakken ze geen etiketten
