Door Tommy van Delst / Foto's / Foto's Marc Bos
Zondagmiddag 6 oktober om 15u00 in theater de Meervaart, Amsterdam Osdorp. De kar met stoelverhogers staat weer in de foyer en aan de bar wordt vooral appelsap en Fristi geschonken. Kortom: er staat een jeugdvoorstelling op de planken. Ditmaal De Klokkenluider van Notre Dame, door Theater Terra. Geroezemoes van ongeduld en nieuwsgierigheid van jong theaterpubliek vult de zaal. Op de achtergrond klinkt geluid van vrolijk gefluit en tamboerijnen. Dan zwelt de muziek aan en gaat het doek open… nouja… een stukje dan.
Spelers Sjors Arts, Romy Peters en Melle Berendse verschijnen in een monnikengewaad in de opening die ontstaat doordat het doek slechts een stukje opengaat. Zij geven samen de introductie op het gekende verhaal naar het boek van Viktor Hugo. Wat het publiek op dit moment nog niet weet, is dat er nog veel personages het podium zullen betreden, maar dat alle acteurs al gezien zijn. Wie de film(s) of andere uitvoeringen kent van dit in Parijs afspelende verhaal, zal dan ook bijzonder verrast worden, hoe dit gezelschap het voor elkaar weet te boksen om met slechts drie personen dit verhaal logisch en creatief te presenteren aan de jonge kijkers.
In de klokkentorens van de Notre Dame, leeft de vriendelijke en verlegen klokkenluider Quasimodo. Zijn meester Frollo is een strenge beschermheer die niet toestaat dat Quasimodo de torens verlaat. Op een stormachtige avond vlucht de stoere en vriendelijke Esmeralda met een groep reizigers naar de grote stad op zoek naar een plek om te schuilen. Dankzij de behulpzame agent Phoebus weet ze zich een weg te vinden naar de Notre Dame. Ondanks dat Frollo de deuren voor Esmeralda gesloten houdt, ontsnappen zij en Quasimodo naar het Narrenfestival; het grootste en kleurrijkste feest van het jaar. Quasimodo komt voor de keuze van zijn veilige thuis óf kiezen voor het onbekende avontuur te staan.
Chapeau aan alle drie de spelers, die onder regie van Wesley de Ridder, vol energie én kleding- en personagewisselingen dit verhaal op hoog, maar goed verstaanbaar tempo weten te brengen. Vocaal zijn ze aan elkaar gewaagd. Romy Peters die in het voorjaar nog schitterde in Peter Pan (Theater Terra) en alternate voor Beth was in Little Woman (Stichting Paper Kite Productions) weet als enige meisje in dit acteursteam haar mannetje te staan. Ze doet niet onder voor haar mannelijke collega’s en zet een vriendelijke, maar toch pittige Esmeralda neer. Melle Berendse die stem en karakter geeft aan de hoofdpersoon Quasimodo, wisselt moeiteloos tussen de verschillende personages. Zó loopt hij nog fier als eerlijke agent Phoebus heldhaftig te wezen, de scène erna hinkt hij als de manke, zachtaardige, timide klokkenluider over het toneel.
Dan is er nog Sjors Art. Arts ontstijgt in deze show bijna de voorstelling. Niet alleen schreef hij het script en de liedteksten, maar hij speelt dus ook verschillende rollen. Met zijn Nar-personage weet hij de lachers op zijn hand te krijgen en zingt hij op komische wijze zelfs stukjes van Renè Froger en Lenny Kuhr. Maar vooral met het meedogenloze personage Frollo weet hij zijn heldere Bariton-stem flink te laten bulderen. Hij heeft wat weg van Paul Donkers die in Pinokkio (2006) de schurk Grimaldini - baas van Luilekkerland speelde. Vol overgave toont Arts hoe je op een welgemeende manier angstaanjagend en dreigend moet spelen, ook in een familietheaterstuk geschikt voor kinderen. De prestaties van Sjors, zijn (op z’n minst) een Musical Award-nominatie waardig!
Als het doek volledig opengaat is voor iedereen duidelijk dat we in een kerkachtige situatie zijn. Een frame van spitsbogen met daarachter gordijnen hebben wat weg van een reusachtige biechtstoel. Het creëert een kille afstand tussen wat het publiek ziet en niet kan zien. Precies dat wat je nodig hebt als je iemand die in noodweer verkeert (letterlijk) in de kou laat staan. Al snel wordt duidelijk dat de doeken er niet alleen zijn om het zicht af te schermen, maar er ook gebruik van wordt gemaakt voor een schimmenspel: slagschaduw van mensen, poppen en attributen waarmee een deel van het verhaal wordt verteld.
Snel daarna verplaatst het verhaal zich naar de vroeg gotische kathedraal, de Notre Dame. Hiervoor worden, slechts met het liften van een zwart theaterdoek, de gekende twee torens van het monument zichtbaar gemaakt voor het publiek. De jonge kijkers zijn hoorbaar onder de indruk en de enscenering van het Godshuis, is daarmee meer dan geslaagd. Een grote pluim voor ontwerpster Kathelijne Monnens. Met de toevoeging van een trap, grote kerkdeuren en centraal boven de ingang het kenmerkende roosvenster, is ook het volledige decor nu gepresenteerd aan de zaal.
Het licht, naar ontwerp van Benno Barends, is erg opvallend en heel erg bepalend om telkens weer een nieuwe locatie in hetzelfde decor te laten plaatsvinden. Niet alleen wordt duidelijk wanneer het verhaal zich afspeelt in de nacht of overdag, ook geeft het een beeld van sfeer, tijd en ruimte weer en weet het de emoties in het verhaal te versterken, zonder dat er te veel wordt ingevuld. Kinderen (en hun ouders) moeten immers ook, naar de visie van Theater Terra, hun fantasie en verbeelding blijven gebruiken.
Het gebruik van poppen is ook zo’n gekende factor bij Theater Terra. Naar eveneens het ontwerp van Monnens zien we in deze voorstelling een duif - die door een schrikreactie telkens voor hilariteit zorgt - een vlieg en Esmeralda wordt vaak vergezeld door haar geitje Djali. Deze karakters worden door de drie acteurs afwisselend bespeeld. Ook de hoofdpersoon Quasimodo is een pop, die in tegenstelling tot de andere poppen steevast slechts door 1 acteur, Melle Berendse, wordt gebruikt. Hoewel de acteur nog gewoon zichtbaar is achter de pop belemmert dit totaal niet en wordt hij al gauw door het publiek vergeten.
In deze voorstelling helaas geen ensemble of grote dansscènes, maar voor het type voorstelling en de vorm waarvoor is gekozen, worden deze ook niet gemist. Wel wordt er in deze manier van theatermaken uitzonderlijk (toren)hoog gepresteerd: steengoede energieke acteurs, die qua stemmen mooi samengaan, schakelen razendsnel om van personage naar personage. Het decor is sereen doch doelmatig. Hoewel de spelers zelf alle changementen doen, stoort dit geenszins en wordt er uiterst creatief met het decor omgegaan.
Als je zelfs je publiek tot de achterste rij weet te boeien met een miniatuur van de Notre Dame, waarbij je de verschillende karakters van karton aan een satéprikker laat bewegen, snap je écht wie je publiek is en hoe je de spanning van aandacht meer dan voldoende weet vast te houden. Als je ontroerd wilt raken, blij wilt worden van woordgrappen en vreugdevolle momenten, heldhaftigheid wilt aanschouwen in al zijn pracht en tegelijkertijd overweldigd wilt worden door het talent van jonge theatermakers, dan is de Klokkenluider van Notre Dame een must see dit seizoen.
Kijk hier voor meer informatie en kaarten.
Gezien 6 oktober 2024 - Theater de Meevaart Amsterdam