Stel je open, laat je fantasie de vrije loop gaan
Door Andy Doornhein - foto's Casper Koster
Soms moet je als theaterrecensent je grenzen weer wat verleggen en jezelf openstellen om een voorstelling te bekijken die niet direct in je straatje past. Dit houdt je open en fris. Voor mij valt “vanishing acts” onder deze rubriek. Felix Schellekens is een bijzondere theatermaker die niet echt in één vakje te plaatsen is. Afgestudeerd aan de Mime Opleiding in Amsterdam, heeft hij zich verder ontwikkeld als acteur, zanger, danser en performance- en theatermaker.
“vanishing acts”
Een reis van verbeelding waarin alles uiteindelijk verdwijnt
Misschien zie je me ineens verschijnen, zo snel, dat ik onzichtbaar word. Misschien zie je me dansen tussen mijn onzichtbare vrienden, en blijft een lied dat ik zing nog lang in je hoofd hangen. Maar…was ik er eigenlijk ooit echt? Of bestond ik alleen even in je verbeelding? Ben je me al vergeten? In “vanishing acts” onderzoekt Felix Schellekens die momenten in het leven waarop de tijdelijkheid voelbaar wordt. Alles verdwijnt: onze omgeving verandert, jijzelf verandert, en alles wat je probeert vast te houden glipt vroeg of laat door je vingers. Hoe leer je de eenzaamheid te omarmen die komt kijken bij het besef dat alles voortdurend in beweging is? Felix speelt, zingt en danst langs de breuklijnen van het bestaan, waar realiteit en verbeelding samenvloeien. Zijn theatermaak debuut is een intieme reflectie op het onvermijdelijke verdwijnen en een uitnodiging om de schoonheid van verandering te zien.
(bron Nicole Beutler Projects )
Bij binnenkomst staat Schellekens al op de toneelvloer. Innemend glimlachend neemt hij in stilte het publiek in ogenschouw. Het grote witte speelvlak in de verder zwarte ruimte zorgt ervoor dat de acteur zeer aanwezig is, maar toch in de grote ruimte bijna wordt opgeslokt. Ik voel een bijzonder gevoel van nieuwsgierigheid opkomen. Is de voorstelling eigenlijk nu al begonnen? Als bij de opening Schellekens ons meeneemt in de eerste stappen van de voorstelling, moet ik wel even schakelen. Op de flyer staat toch "Language no problem"? De gesproken en gezongen teksten vanavond zijn in het Engels. Voor mij zeker "no problem", maar het verrast mij wel.
Dan neemt Schellekens mij mee op een fantasierijke en surrealistische ontdekkingstocht naar mijn creatieve fantasie. Mijn ogen en oren worden geactiveerd. En hoe verder we in de uitvoering komen, hoe meer ik mij openstel voor een ervaring die ik niet eerder heb mogen beleven. Het grootste deel van de voorstelling bestaat uit mime. Schellekens beheerst dit zo perfect dat die niet zichtbare wereld waarin het spel zich afspeelt moeiteloos voor mijn ogen verschijnt. Dat het component verdwijnt, een belangrijke rode draad is, wordt soms duidelijk in beeld gebracht, soms extreem subtiel en soms met technisch vernuft. Als een intense creatieve illusieshow. Ik probeer mij af te sluiten van de reacties in de zaal, omdat die emoties niet overeenkomen met mijn gevoelens. Enorme lachsalvo’s op momenten dat die bij mij totaal niet opgewekt worden.
De voorstelling is als een film in acts onderverdeeld, met ieder een op zichzelf staand verhaal. Schellekens weet mijn aandacht continu vast te houden, hoewel ik soms iets te lang moet blijven hangen in verstilde beelden. Ik laat dan in mijn fantasie hem gewoon even verdwijnen, wat dan weer mooi past in het thema van de voorstelling.
“vanishing acts” heeft mij meer dan verrast. Het complete besef van de schoonheid van de voorstelling is ook pas veel later tot ontwikkeling gekomen. Toneelbeeld, muziek, zang, dans en mime zijn uiteindelijk bij elkaar gekomen in een besef dat “vanishing acts” een verrijking is aan mijn culturele ervaring, maar die vooral mijn fantasie enorm heeft geprikkeld. Helaas is de voorstelling compleet uitverkocht, maar hou de naam Felix Schellekens in de gaten.