Enige tijd geleden adverteerde een grote supermarktketen plotseling met een rake productnaam voor iets waar ik meer een haat- dan een liefdesverhouding mee heb: leverworst. Nog altijd bekijk ik deze lekkernij met Argusogen als de plakken op een volle hapjesschaal voorbijkomen en qua broodbeleg is het definitely mijn laatste keuze. Alhoewel..., niet altijd. Soms ben ik best te porren voor een broodje leverworst. De meest goedkope variant kan mijn goedkeuring nog wel wegdragen. Maar, ooit aangetoond bij de Keuringsdienst van Waarde, zit deze worst zo vol troep dat ik het daags daarna altijd moet bekopen met een verdacht groot aantal galbulten op plekken waar ik ze liever niet voel verschijnen.
Je kon me vroeger ook niet chagrijniger krijgen dan door op een regenachtige dinsdag mede te delen dat we gekookte andijvie gingen eten of, als op zondag(!) de champignons met kippenlevertjes op tafel kwamen. Wij aten op zondag vroeger altijd 'lekker'. 'Russisch ei' of 'Kip met rijst en kerrie' en pudding toe. En eens in de zoveel tijd stonden dan de kippenlevertjes weer op het menu. Ik vond het zo vies! Gelukkig hoefde ik het niet te eten van mijn ouders. Ik was echt geen zeikerd, maar die droge korrels die ook altijd maar de smaak van de champignons wisten te bederven. Blegh!
Maar vooral van die grauwig gekleurde leverworst met grote roodbruine stukken heb ik een afkeer. En laat dat nou net de structuur van die V*cking leverworst zijn! "Vocking" is waarschijnlijk de naam van de familie die deze delicate worstvariant heeft uitgevonden, maar qua productaanprijzing kon het niet raker en misplaatster. Een beetje zoals in een overlijdensadvertentie van een hooggeplaatste politiekorpschef ("Woorden schieten tekort").
Ooit bezong Brigitte Kaandorp, misschien onbedoeld, op geniale wijze de dubieuze status van de leverworst. Op de Boney M-hit 'The Rivers of Babylon' had ze namelijk de volgende vockinggoede tekst geschreven (zingt u even mee...?):
"Bij het Amsterdam-Rijnkanaal daar zaten wij met een fles wijn en met een groot stuk leverworst"
Onvergetelijk geweldige performance. Temeer omdat pianist Bas Odijk een uiterst warme stemimitatie van die Boney M-zanger weggaf en Brigitte Kaandorp vergezeld werd door twee background vocals die in ieder geval panty's droegen met een wielrennersbroek erover heen. Dat was toen 'in'.
Af en toe passeer ik het Amsterdam-Rijnkanaal nog weleens en dan moet ik vaak aan dat lied denken. Zullen daar echt regelmatig vriendinnenclubjes met elkaar hebben afgesproken? En hoelang heeft dan die combinatie van wijn en leverworst standgehouden eer iemand het lef had om te zeggen dat deze samensmelting van smaak en kraak toch echt geen goed idee was? Was het rode of witte wijn? Uit een fles of uit een pak? En is dit soort samenkomsten wellicht nog een tijd een hype geweest, waar de eerder genoemde politieagenten misschien met harde hand hebben moeten optreden?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat, toen ik de foto van de Vocking leverworst op mijn Facebookpagina plaatste, best wel wat mensen reageerden met de opmerking dat het lekkere worst was. En dat het uit Utrecht kwam.
Nou ja, ik hou het maar bij 'het Amsterdam-Rijnkanaal'. Die eerste regels weet ik te pas en te onpas de wereld in te brullen. Of ik nou op de fiets zit of als ik een paar wijntjes op heb. Altijd leuk. En de leverworst....daar wordt een ander vast weer heel gelukkig van.
