Met zijn doorleefde spel weet hij zowel kracht, bezorgdheid als tederheid in zijn vaderrol uit te stralen.
Door Tommy van Delst
Hoewel de première van de Nederlandse versie van 40-45 de musical alweer 5 maanden achter de rug is, was het gisteren de première van Roeland Fernhout die de rol van vader Emiel Zegers vertolkt. Niet alleen was het zijn eerste keer in 40-45 de musical, maar was het tevens zijn musicaldebuut.
Wie bekend is met de musical weet dat na het doven van de lichten en het door een koptelefoontje horen van de ouverture, als eerste de meters grote led-schermen gaan bewegen. Daarna gaan ook de tribunes rijden: een hele ervaring. Roeland (vader Emiel) komt helemaal alleen oplopen om het openingsnummer te zingen over bioscoop Luxor Palast, wat een plek van bezet en later opnieuw verkregen vrijheid symboliseert.
Een 5 minuten soleert de bioscoopmedewerker, veelal ondersteund door enkel wat pianoklanken. Wie Fernhout hoort en de stem van alternate-collega Kees Boot gewend is, zal even moeten wennen: Waar Boot zijn warme, ronde stem als een fluwelen deken over de liedtekst legt, brengt Fernhout het nummer met een hogere, ietwat dunnere en fragielere stem. Het geeft een breekbare kwetsbaarheid, die de scène een extra laag emotie geeft.
Deze kwetsbaarheid weet Fernhout het hele stuk vast te houden. Met zijn imposante postuur, genuanceerde mimiek en vooral zijn doorleefde spel, weet de acteur – soms met een subtiele handeling – een man neer te zetten die zowel kracht, bezorgdheid als tederheid uitstraalt.
Vooral in de scènes met zoon Dirk (Wolter Weulink) komen voor zijn rol van vaderfiguur de emoties trots, boosheid en bezorgdheid het meest tot zijn recht. Een geloofwaardig spel waarin hij je in iedere scène op een andere manier weet te boeien, imponeren of te verrassen.
Klik hier voor tickets
Gezien 26 maart 2025 Midden Nederland Hallen Barneveld