In ‘Calendar Girls’ volgen we zeven dames die met de Bezegemse vrouwenbond geregeld bij elkaar komen en – ondanks hun sterk uiteenlopende karakters – een hechte vriendinnenkliek vormen. Wanneer één van de echtgenoten van de vrouwen sterft aan leukemie, besluiten de vrouwen geld in te zamelen met de verkoop van een quasi-naaktkalender want “de 12 mooiste kerken of bruggen van het dorp”, dat verkoopt toch iets minder. In eerste instantie willen ze 650 euro inzamelen om de vreselijke sofa in de kankerafdeling van het ziekenhuis te vervangen, maar de kalender krijgt wereldwijde aandacht waardoor niet alleen de opbrengst een pak hoger zal liggen, maar de vriendinnen ook beginnen te twijfelen aan elkaars motieven.
Ook naast het podium gingen de actrices uit de kleren voor een kalender. Backstage Producties schenkt de opbrengst van de verkoop hiervan aan Stichting Tegen Kanker. "We kennen allemaal wel iemand die getroffen werd door deze ziekte. Ongeveer één op de drie mannen en één op de vier vrouwen krijgen kanker voor hun 75ste. Men verwacht dat die aantallen de komende jaren nog zullen stijgen, onder meer door de vergrijzing. Reden te meer dat sensibilisering over kanker en kankeronderzoek, zoals gesteund door verenigingen als Stichting Tegen Kanker, hoog op de agenda moet blijven staan", motiveert producent James Cooke deze keuze.
‘Calendar Girls’ is voor een groot deel van het publiek daarom een verhaal dat na aan het hart ligt, maar dat ook voor de cast bijzonder dichtbij komt. Niet in het minst voor Ann Van den Broeck die zelf nog herstellende is van borstkanker. Als voorzitster Marie heeft Van den Broeck niet de grootste rol, maar ze grijpt haar momenten. Vooral in de tweede akte maakt haar personage een knappe ontwikkeling door. Het zou een constante worden tijdens het sterke tweede deel.
De zes overige leden van de vrouwenbond werden enigszins karikaturaal uitgeschreven en sommige personages hebben wel erg weinig inhoud gekregen om mee aan de slag te gaan, maar door de uiteenlopende karakters is het voor het publiek gemakkelijk om zich alleszins in één van de vrouwen te herkennen. Zo is Veerle Malsschaert absoluut hilarisch als de seuterige Ruth. Het zijn echter de twee personages die in het script meer body meekregen die het meest beklijven. Sandrine André is ijzersterk als Chris die op den duur worstelt met het succes van de kalender en haar eigenbelang, maar het is vooral Greet Rouffaer die als weduwe van John – knap vertolkt door Johan Terryn – een karakterontwikkeling op het podium zet om stil van te worden.
Wat Katelijne Verbeke met het stuk gedaan heeft, is zeer sterk zonder ook maar ergens per se gigantisch vernieuwend te willen zijn. In tegendeel: de vertelling is sober, misschien zelfs eerder klassiek, maar daardoor ook integer, gedoseerd en aangrijpend zonder nadrukkelijk op die emotie te willen spelen. Het is wondermooi hoe het hoopvolle einde nog zo bleef nazinderen in het Antwerpse Theater Elckerlyc. Koop maar een kaartje. En doe er ineens een kalender bij.
Info en tickets: www.backstage-producties.be
Gezien op zondag 23 april in Theater Elckerlyc te Antwerpen.
