Door Chantal Kunst / Foto's Robin van der Weide
Het lijkt de vloek te zijn van de kleinere creatieve broedplek, “de off-off Broadway” vlakke vloer theaters binnen het Nederlandse theaterwerkveld. Op moment dat ze aangeven te moeten sluiten, komen ze met een knaller van een productie, uitverkocht en bewijzend dat er wel degelijk publiek is voor dit soort kleinschalige producties. Dit gebeurde met de sluitingsvoorstelling van M-Lab, het immer uitverkochte en fenomenale RENT, en nu… de geschiedenis herhaalt zich. Little Women is een hoogwaardige en prachtige voorstelling, uitverkocht tot de laatste kaart, en de laatste voorstelling van DeLaMar West…
Na een succesvolle crowdfunding voor het (mede) financieren van deze productie, hebben ze het geflikt. Paper Kite Productions hebben een beeldschone musical gemaakt, in een regie van Bruun Kuijt, muzikale leiding door Ezra van Nassauw, choreografie door Annefloor Imhoff.
Het verhaal, zoals omschreven op door Paper Kite Productions: “Het vertelt het verhaal over de vier zusjes March in Boston, Amerika, tijdens de burgeroorlog. Hun vader vecht aan het front, dus worden de zussen alleen door hun moeder verzorgd.
De meisjes ontwikkelen zich naar jonge vrouwen. Ze dromen, ruziën en ontdekken wie ze zijn. De romantische Meg, de zachtaardige Beth, de verwende en temperamentvolle Amy en de stoere ambitieuze Jo. Zij gaat haar dromen achterna en streeft ernaar een bekende schrijfster te worden. Maar in New York lijkt elke uitgever haar manuscripten af te wijzen met de ‘subtiele’ boodschap dat ze beter kan gaan trouwen en kinderen kan krijgen. Zal Jo haar dromen moeten opgegeven?”
De muziek is geschreven door Jason Howland, en liedteksten door Mindi Dickstein, wederom in de talentvolle handen van Daniël Cohen zeer geslaagd vertaald. De muziek voelt klassiek en lyrisch, en is een mooie omlijsting rond het verhaal van de zusjes March. Een klein orkest, gekleed geheel in stijl van de voorstelling, midden op het toneel geplaceerd, zorgen dat de muziek prachtig tot leven komt.
De zusjes March, waar dit verhaal om draait, worden vertolkt door Michelle van de Ven (Jo), Natalie Bommelé-Salek (Meg), Romy Peters (Beth) en Imme Debeij (Amy). De laatste twee hebben op zaterdagavond 23 december hun alternate première. En wat doen ze het goed. Romy als Beth is kwetsbaar en lief, en haar scènes met Mr. Laurence (Wim van den Driessche) zijn emotioneel en aandoenlijk. De vader-dochter band die wordt gevormd is ontroerend. Imme speelt de jongste zus Amy, en dat doet ze goed. Verwend, luid en stampvoetend geeft ze vorm aan de jongste van de 4 zussen. De dynamiek tussen de vier personages werkt daardoor heel goed.
Dan Jo. Michelle van de Ven heeft al meermaals bewezen een actrice en zangeres van de buitencategorie te zijn, en dit is geen uitzondering. Haar Jo is sterk, eigenwijs en eigentijds. Hoogtepunt is de vlieger-scène met Beth, waar de blend van beiden vocalen hartbrekend mooi zijn. De scene is ook bijzonder goed gestaged, waar het einde, zonder spoilers weg te geven, zeer poëtisch is vormgegeven hoe iemand weggaat.
Meg gespeeld door Natalie, is de romantische zus van de vier. Haar scènes met Mr. Brooke (Sander Volders) zijn heerlijk om naar te kijken, en bijzonder grappig. Dan Job Greuters als Laurie. Zijn awkwardness, zijn jonge geest, zijn enigszins naïeve blik op de wereld. Briljant. Zijn komische timing brengt dan ook veel lucht in de voorstelling. Hetzelfde geldt voor de dubbelrol van Annemieke Ruyten. Haar extreem strenge Aunt March versus de lieve zachte huishoudster. Passend gekleed ook in zwart en wit. Yin en yang.
Céline Purcell speelt de moeder (Marmee) van de zusjes. Wat een feest om Céline weer te zien performen. Een force of nature, zo’n fijne aanwezigheid on stage. Haar Marmee is begripvol, kalm en bezorgd om haar meiden. Haar solo waarin ze bezingt dat ze alleen is, zonder haar echtgenoot, hoewel omringd door haar meiden, is hartbrekend.
Last but not least, Jonathan Demoor als Professor Bhaer. Zijn professor is onhandig, grappig, en mooi gelaagd in zijn bewondering naar Jo. Hun duet aan het einde van de voorstelling is – ja, enigszins zoetsappig – maar ook een originele manier om hun verschillen te bezingen.
Little Women is een klassiek verhaal, die de tijdsgeest aan de ene kant mooi schetst en aan de andere kant toch eigentijds aanvoelt. Het komt hier en daar wat langzaam op gang en sommige nummers zijn wellicht overbodig… maar: Het is een prachtige eind-voorstelling van het DeLaMar West. Daar rijst wel gelijk de vraag: valt dit niet te redden? Dit soort voorstellingen dienen veel meer ondersteund te worden, want zij brengen theater terug naar de essentie. Het verhaal, de muziek en de performers. Zonder overbodige decors en spektakel. Zou dat niet een mooi kerstgeschenk zijn? Enfin.
Voor meer informatie: https://www.paperkite.nl/kaarten
(Er zijn nog enige kaarten op de matinee op 31 december, de rest is volledig uitverkocht)
Gezien 23 december 2023 Delamar West