Heeft er iemand in Antwerpen nog brokstukken van het dak van de Arenbergschouwburg gevonden? Een Australische discowervelwind trok daar zaterdagavond over het podium tijdens de Belgische première van ‘Priscilla, Queen of Desert’ en heeft mogelijk geen spaander heel gelaten van het theater. Winterblues iemand? Na twee keer een dik uur door de outback met een uitgelaten groep drag queens is die in no time weer voorbij. Wat. Een. Feest.
De musical is gebaseerd op de Australische cultfilm ‘The Adventures of Priscilla, Queen of Desert’. In de prent ondernemen drie vrienden een avontuurlijke tocht in een bus doorheen de Australische woestijn om op hun eindbestemming een uitzinnige drag act op te voeren. Tijdens die trip wordt hun vriendschap enkele keren stevig op de proef gesteld. De komische roadmovie van Stephan Elliot uit 1994 – met o.a. Hugo Weaving, Guy Pearce en Terence Stamp in de hoofdrollen – werd in 2006 door Elliott zelf samen met Allan Scott, herwerkt tot een discojukeboxmusical die in Sydney – hoe kon het ook anders – in wereldpremière ging. In 2009 veroverde de musical twee jaar lang de Londense West End (met o.a. Jason Donovan, Tony Sheldon en Oliver Thornton als formidabele hoofdrolspelers) waarna de show de wereld rondging om 17 jaar na de wereldpremière – eindelijk! – een Belgische versie te krijgen.
Producent InTeam Producties kan voor deze Belgische première rekenen op drie hoofdrolspelers die op formidabele wijze de roadtrippende queens vertolken. Jeroen Logghe, Brecht Callewaert en Baptiste Vuylsteke zijn simpelweg ge-wel-dig als respectievelijk Tick, Bernadette en Adam. Door de zeer beperkte backstory die de drie meekrijgen in het script – en als er al eens iets wordt gelost, is het zeer summier – is het niet altijd simpel om veel voeling te krijgen met de motieven die hun acties drijven (om het nog niet te hebben over die plotse vader-zoon band die er in één klap vlotjes is), maar Logghe, Callewaert en Vuylsteke spelen dit grotendeels weg. Wanneer het trio geconfronteerd wordt met vooroordelen en homo- en transfobie in de outback en ‘True Colors’ wordt ingezet gingen de tranen van het lachen snel over in tranen van ontroering. Regisseur Niels de Valk weet steeds de juiste (emotionele) troefkaart te spelen of om voldoende gas terug te nemen wanneer het verhaal dit vraagt.
De (vuil)geile humor die Brecht Callewaert goed doorheen zijn vertaling heeft geweven, is ook een zegen voor zijn personage, Bernadette, die zo enkele fantastische, soms ietwat dreigende, oneliners mag spuien naar haar vrienden. Hetzelfde geldt ook voor Jens Broes die als Miss Understanding ook de “raunchy” toer mag opgaan en dat met verve deed. De énorme grappendichtheid in de vertaling zorgt er weliswaar voor dat niet elke snedigheid of taalmop even geslaagd is. Laat ik zeggen dat het (opmerkelijk welwillende) premièrepubliek nog smakelijk kon lachen met de verspreking homobil/mobilhome, maar dat een “Ja, weg … restaurant. Een luchtspiegeling.” zelfs voor ondergetekende stevig op het woordspelingsnippertje was. De meest hilarische begrafenisscène aller tijden krijg je er gelukkig ook bovenop.
Van het rondtrekkende trio konden vooral Jeroen Logghe en Baptiste Vuylsteke laten zien welk formidabel stemgeluid ze kunnen produceren. Zij werden bijgestaan door Joke Van Robbroeck, Inge Teeuwen en Saïn Vantomme die als “The Divas” een voortreffelijke vocale rode draad vormden doorheen de show. Sowieso klonken de niet vertaalde songs fantastisch dankzij het uitmuntende negenkoppig orkest, maar ook de strakke samenzang tussen hoofdcast en ensemble zorgden ervoor dat de vele discoclassics – van “It’s Raining Men” tot “Finally” – heerlijk tot hun recht kwamen in de Antwerpse Arenbergschouwburg. Een ensemble dat eveneens kon wervelen dankzij de sprankelende choreografie van Matthew Michel. Niet meeshaken op je stoel? Onmogelijk. Sowieso is deze ‘Priscilla, Queen of the Desert’ ook een zaligheid om naar te kijken. De spectaculaire (drag)kostuums van Nic Hopstaken, Yannic Duchateau en Stef Smout waren oogverblindend en het knappe lichtontwerp van Benjamin De Maere maakte het visuele feestje compleet.
InTeam Producties kan niet werken met de allergrootste budgetten, maar nergens heb je als publiek het idee dat er grote compromissen moesten gemaakt worden op de visuele attractiviteit en kwaliteit van de show. Even door het matig uitgewerkte plot kijken en je gewoon laten meevoeren met de wervelende discosoundtrack en je bent zo over je winterdipje heen.
Info en tickets: www.inteam-producties.be
Gezien op zaterdag 28 januari 2023 in de Arenbergschouwburg in Antwerpen.