In première gaan met een vertraging van bijna twee jaren, het moet haast een record zijn. Nog pijnlijker was het in december 2021 voor producent Deep Bridge: alles in gereedheid hebben staan om toch je première te spelen en die last minute moeten afblazen door onzekere coronatijden. Zondagavond kon de nieuwste versie van ‘The Sound of Music’ eindelijk in première gaan in de Antwerpse Stadsschouwburg. Het was het wachten meer dan waard. Deze vintage ‘The Sound of Music’ is verrassend scherp, maar daarom niet minder onweerstaanbaar.
Musicalklassieker
Naast de jaarlijkse vertoning van de filmversie in de kerstperiode, passeren nieuwe producties van ‘The Sound of Music’ gemiddeld iedere vijf jaar in de Vlaamse en Nederlandse theaters. De meest recente Nederlandse versie is nog maar pas uit de theaters verdwenen en in 2014/2015 stonden Charlotte Campion en Kürt Rogiers nog op het podium in Antwerpen en Gent als respectievelijk Maria en Kapitein Von Trapp.
Om maar te zeggen dat het 60 jaar oude script van Howard Lindsay en Russel Crouse ondertussen gemeengoed is geworden en het hebben over de bekendheid van de talrijke oorwurmen van Richard Rodgers en Oscar Hammerstein is echt een open deur intrappen. Het begrip “musicalklassieker” is haast uitgevonden voor ‘The Sound of Music’. Het is dan ook een ijzersterke prestatie van Stany Crets en zijn creatief team om het publiek zo te kunnen verrassen met een bijzondere interpretatie van de overbekende show.
Vintage filmisch
Deep Bridge gaat in deze ‘The Sound of Music’ voor een filmische look. De proloog in het klooster gaat door achter een doorzichtig tussendoek waarop, bij de overgang naar ‘De muziek van de hoogste bergen’, klassieke “opening titles” geprojecteerd worden, rolverdeling inclusief. Bij het openbreken van de song verdwijnen de projecties op het tussendoek en opent de show haast letterlijk. Een sterke start en niet het laatste visuele hoogstandje.
Met deze filmische vintagelook gaat Crets voor een voorstelling die ook wat donkerder is dan eerdere producties. Dat wordt doorgetrokken in het knappe lichtontwerp van Jason Taylor waarbij het scènebeeld vaak een wat warmere, oudere laag krijgt. Ook het bijzonder knappe decorontwerp van Joris Van Veldhoven is klassieker en wat minder zeemzoeterig, maar oogt niettemin groots. Door het zeer inventieve ontwerp ging het scènebeeld in geen tijd van villa naar klooster.
Scherper en meer to-the-point
Door dat glazuur wat van de voorstelling te schrapen en het onderliggende verhaal en thematiek meer naar de voorgrond te brengen, levert Crets een show af die meer to-the-point is, maar waar ook voldoende ruimte gelaten werd om de liefhebber van de klassieke musical te pleasen. Zo blijven de ensemblenummers groots en is de voorstelling, vooral in de eerste akte, compromisloos onweerstaanbaar tijdens de scènes waar je dit verwacht, niet in het minst door de prachtige choreografieën van Martin Michel. ‘Ik kan heel de wereld aan’ werd een visueel spektakelstuk met zes loco-Maria’s die Ianthe Tavernier vergezellen op weg naar de familie Von Trapp, ‘Zestien, dadelijk zeventien’ zag er formidabel uit en ‘De boer en de boerin’ was old school aanstekelijk. De topper in dit kwartet was een weergaloze versie van ‘Do-re-mi’ waarbij de kindercast z’n talent kon etaleren tot tussen het rode pluche van de Antwerpse Stadsschouwburg. Absoluut top.
De scherpe kantjes, die altijd al verweven zaten in ‘The Sound of Music’, krijgen in deze nieuwe productie meer aandacht in script en vormgeving. De Tweede Wereldoorlog en de keuzes die je daarin maakt als Oostenrijker – voor het eigen belang, het belang van de bezetter of het belang van je moederland – komen explicieter aan bod. Het is eenvoudig om de link te maken met de recente oorlog in, de bezetting van en de vluchtelingen uit Oekraïne waardoor deze voorstelling (ongewild) actueler is dan ooit. Heftig wordt het wanneer de huwelijksscène eindigt met een overgang naar het nazisme na de Anschluss van Oostenrijk: marcherende soldaten op de voorgrond, het kruisbeeld dat vervangen werd door een beeld van de adelaar van het Derde Rijk en vlaggen met hakenkruizen die gedrapeerd werden over de kerkpilaren.
Gedoseerde kolder
Geen paniek voor wie vreest voor een te hoogdravende en zware ‘The Sound of Music’. Ja, deze voorstelling is een ietwat complexere versie van de show, maar dat neemt niet weg dat Stany Crets ook voldoende humor in de voorstelling gestopt heeft. Met de zinsnede “schnitzel met poedels” (i.p.v. noedels) werd er al stevig gegrinnikt in de zaal tijdens ‘Iets waar ik zielsveel van hou’ en ook een verwijzing naar het overlegcomité en onze minister van Cultuur kon niet ontbreken.
Crets concentreert zijn kolder echter voornamelijk in het personage van Frau Schmidt en dat vooral tijdens de eerste akte. Hierdoor is er meer dan voldoende humor aanwezig in de show, maar wordt het niet overdadig en gaat het ook niet ten koste van de noodzakelijke sereniteit in de tweede akte.
Maja Van Honsté neemt deze taak met verve voor haar rekening. In een waanzinnige outfit (één van de vele geweldige kostuums van Elvira Van Bavickhove) is ze haast onherkenbaar, maar heeft ze de lachers meteen op haar hand. De inleiding op ‘De boer en de boerin’ wordt zo ronduit hilarisch en het levert haar een open doekje op van het publiek.
In de overige bijrollen is Geena Lisa bij haar musicaldebuut zoekende naar de juiste toon die ze moet koppelen aan het personage van Elsa Schräder. Peter Thyssen is mooi genuanceerd als Max Detweiler waarbij zijn karakterontwikkeling mooi tot uiting komt bij zijn presentatie van het Salzburg Festival. An Lauwereins herneemt de rol van moeder-overste en weet het publiek tot tranen toe te beroeren bij ‘Bergen en dalen’.
Koen Van Impe en Ianthe Tavernier dragen de show als Kapitein Von Trapp en Maria Rainer. Hun samenspel is overtuigend met als hoogtepunt de ruzie tussen Maria en Von Trapp over diens kinderen en zijn afwezigheid bij de opvoeding. De ontdooiing die volgt bij de kapitein wordt prachtig op het toneel gebracht door Van Impe. Het is echter Tavernier die de ster van de voorstelling is door haar innemende vertolking van Maria. Het overdonderende slotapplaus dat het haar opleverde, was meer dan terecht.
Origineler dan ooit
Het mierzoete laagje dat in de loop van de tijd een waas over ‘The Sound of Music’ heeft gelegd, werd in deze productie door Stany Crets en zijn creatief team vakkundig afgeschraapt zonder té veel in te boeten aan die onweerstaanbare laag die over de familiemusical ligt. Het resultaat: een spannendere, scherpere ‘The Sound of Music’ die – mede door de knappe vintage vormgeving – origineler aanvoelt dan ooit.
Info en tickets: www.deepbridge.be
Gezien op zondag 3 april 2022 in Stadsschouwburg Antwerpen.