Door Carlie Spruijt / Foto's Alfred Meester
Waar hij 25 jaar geleden zong ‘Is dit nu later?’ zingt hij nu ‘Mijn tijd moet nog komen’. Stef Bos kijkt in zijn theatershow ‘Een sprong in de tijd’ terug op 25 jaar carrière. Hoe was het toen? En hoe is het nu? Hij vertelt het tijdens zijn première in een volle Goudse Schouwburg, op vrijdagavond 12 februari.
Dit is dus later
In zijn spijkerbroek komt Stef Bos, samen met zijn bandleden, het podium op gelopen. Na twee zinnen introductie start het eerste nummer en wordt het publiek meegenomen in zijn sprong in de tijd. Bos gaat terug naar het jaar waarin het allemaal begon; 1991. Het jaar waarin zijn eerste album uitkwam met onder andere de hit ‘Papa’. Waar hij toen alles al dacht te weten, weet hij nu, 25 jaar later, dat hij niets weet. En dat bevalt hem wel. Het ouder worden valt hem niet tegen. ‘Een kop krijgt karakter, naarmate je ouder wordt,’ zegt hij opgetogen. De 54-jarige zanger schakelt continue tussen het heden en 1991. En ondanks dat ik in dat jaar nog niet eens geboren was, krijg ik gedurende de avond af en toe het gevoel alsof ik er tóch bij was, toen in 1991. De hele avond voelt het alsof je even in Bos’ dagboek mag lezen. Grappige anekdotes over vroeger, korte verhaaltjes over het ontstaan van sommige liedjes en eerlijke zelfreflectie; hij deinst er niet voor terug.
De avond is een mengelmoes van oud en nieuw repertoire. Zo komen nieuwe pareltjes als ‘Ik zie u graag’ en ‘Ruimte in mijn hoofd’ voorbij, maar natuurlijk mogen ‘Ik heb je lief’ en ‘Is dit nu later’ ook niet ontbreken. Wanneer de eerste noten van het liedje ‘Papa’ worden ingezet, klinkt er een verheerlijkte zucht door de zaal. En zo stil als het tijdens het liedje is, zo hard is het applaus na Bos’ pure uitvoering van zijn lijflied.
Naast de vierkoppige band, pakt Bos er zelf ook geregeld een instrument bij, wat prettig is voor de afwisseling. De band zorgt voor een waanzinnige rollercoaster aan muzikale smaken en is absoluut een meerwaarde. Maar ook het moment dat Bos in zijn eentje achter de piano kruipt, is een hoogtepuntje. Wat in die 25 jaar niet is veranderd, is zijn speelse houding op het toneel. Als hij zingt, zingt hij met zijn hele lichaam en als hij vertelt, vertelt zijn hele lichaam. Af en toe komt dat kleine jongetje waar hij over vertelt, naar voren als hij grootse armbewegingen maakt tijdens het zingen. Maar ook de passie waarmee hij zingt zal niet verdwijnen. Die was er 25 jaar geleden. Die is er nu. En die zal er over 25 jaar nog steeds zijn.
Kijk voor meer informatie en speeldata op www.stefbos.nl
{besps}Stef_Bos_2016{/besps}