Het is allemaal begonnen met een, volgens sommige, politiek incorrect interview in de Volkskrant zo’n anderhalf jaar geleden. Cox zegt hierin op een duidelijke manier wat hij van heel veel zaken die in zijn leven spelen, vindt. En hij neemt in dit artikel geen blad voor de mond. Naast het beeld dat ontstaan is door het Volkskrant interview is ook een brief van Robert Long aan Cox de basis voor deze voorstelling.
Is hij nu echt die oude rechtse mopperkont? Nee, op het podium staat een man die zijn gevoelens, zijn emoties, zijn zorgen en verbazing staat te uiten. Op een manier waar niemand aanstoot aan kan nemen omdat ze de juiste fundatie hebben.
In verschillende scènes geeft Cox zijn mening over dagelijkse zaken. Zaken die ons allemaal bezig houden; discriminatie, werk, gevoelens, #metoo. Alles overgoten met de herkenbare Cox humor.
Om van het ene verhaal naar het andere te springen vertelt Cox tussen de scènes door enkele zeer komische moppen. Moppen die, volgens de huidige maatstaf, soms ook weer op het randje zijn. Als hij een mop vertelt over een golfclub en Nelli Cooman, neigt deze naar naar racisme. Cox toucheert dit op perfecte wijze en laat het publiek voelen dat in humor en meningen eens verder moet worden gekeken dan die tekst die de boodschapper brengt.
Het ouder worden en het daarbij, steeds vaker, behorende afscheid nemen van dierbaren wordt door Cox op een mooie intieme manier voor het voetlicht gebracht. Over zaken waar hij het nut niet van in ziet, zoals het moderne decor in zijn voorstelling en de noodzaak om te bubbelen, wordt verteld met een grote dosis zelfspot.
De verhalenschat waaruit Cox kan putten moet wel enorm zijn. De manier waarop Cox de teksten, geschreven door Dick van de Heuvel, overbrengt aan het publiek is nog steeds vol energie. Zelfs dat hij, door zijn lastige voeten, wat moeite heeft met het lopen is geniaal in de voorstelling verwerkt. 
De keuze van de liedjes die Cox zingt is bijzonder. Veel onbekende maar prachtige liedjes worden door deze veelzijdige theaterman meesterlijk vertolkt. Natuurlijk ontbreekt “Toen was geluk nog heel gewoon” niet. Maar mijn hart is gesmolten bij het liedje “ ’t is weer voorbij die mooie zomer” dat in deze voorstelling een totaal andere lading heeft gekregen. Zo mooi, zo klein en zo intiem. Cox wordt tijdens de voorstelling begeidt op de piano en toetsen door niemand minder dan Jean Louis van Dam.
Gerard Cox is net tachtig jaar geworden en is echt nog niet zo ver om te stoppen. Ik ben blij dat Bastiaan Ragas hem heeft weten over te halen om deze voorstelling te gaan spelen, want deze is prachtig.
Klik hier voor de speellijst
Gezien op 24-11-2019 in Theater aan de Schie
De grote grijze belofte gerard cox bastian ragas