Een huilende cast tijdens het slotapplaus, we zien het af en toe tijdens een premièrevoorstelling, maar aan het einde van de zesde editie van de Winterrevue hadden deze tranen toch een andere lading. Een feestelijke première die plotsklaps ook een dernière bleek te zijn. Het verdriet in combinatie met trots over de fantastische show die ze net op de planken van het Antwerpse Theater Elckerlyc hadden gebracht en woede over de (wederom) plotse en drastische coronamaatregelen stroomde de zaal in. Ook het aanwezige publiek hield het niet droog bij de woorden van Dirk Van Vooren: “Blijf allemaal gezond en hopelijk tot volgend jaar.”
Het was alleszins een bevreemdende ervaring zondagmiddag in Theater Elckerlyc in Antwerpen. Na afloop van de derde coronapersconferentie in evenveel weken was vrijdagmiddag het verdict voor de event- en cultuursector hard. Vanaf maandag 6 december zijn alleen nog maar voorstellingen met een maximum van 200 toeschouwers toegestaan. Een koude douche voor producenten, theatermakers, gezelschappen, technici, maar ook voor de talloze werknemers die onrechtstreeks betrokken zijn bij deze sector. Stany Crets, verantwoordelijk voor het concept en de regie van de Winterrevue, was – terecht – ongemeen scherp voor de Vlaamse Minister van Cultuur. En in die omstandigheden moet je dan je voorstelling brengen. Of beter: màg je toch nog één weekend spelen voordat de dag nadien het doek valt voor wie weet hoe lang. Wéér. Faut le faire als cast en crew je première en dernière combineren, maar iedereen wou overduidelijk nog een laatste keer écht knallen.
De hilariteit begint nog voor de werkelijke start van de voorstelling wanneer de stem van Stany Crets doorheen de zaal klinkt voor enkele afspraken en waarschuwingen: “Ja, het gaat platvloers zijn. Ja, we gaan lachen met domme blondjes met grote borsten. Ja, u moet lachen of u maakt u straalbelachelijk. En pas op: er gaat West-Vlaams gesproken worden.” De toon voor 150 minuten pretentieloos topentertainment is meteen gezet.
De zesde Winterrevue kreeg als ondertitel “Made in Belgium” mee. Typisch Belgische fenomenen worden te kakken gezet, tricolore heilige huisjes mogen eraan geloven, maar er worden ook verschillende parels uit ons rijke muzikale repertoire opgediept. De balans tussen kolder, muzikale showelementen en – jawel! – ontroering zat helemaal goed.
Openen deed deze Winterrevue sterk, stijlvol en zelfs verrassend donker met een bijzonder geslaagde mix van ‘Not An Addict’ (K’s Choice) en ‘Suds & Soda’ (dEUS) waarbij de volledige cast al een eerste keer kon schitteren in de prima choreografieën van Eva Scheffers, Oonagh Jacobs en Steven Savelkoels. Special guest Ingeborg Sergeant werd vervolgens voorgesteld waarbij Patrick Onzia haar steeds als Inge wil aanspreken. “Awel, zoals bij Björn Borg: Inge… Borg”. Misverstanden en een winterrevue: het zijn twee handen op één buik. Ingeborg wou alleszins graag meedoen als special guest, maar wel op één voorwaarde: om ook het publiek kennis te laten maken met yoga, meditatie en zelfontwikkeling. Britt Van Der Borght (stééds ontzettend geestig) ziet het meteen he-le-maal zitten, maar Dirk Van Vooren wil de boot afhouden. “Maar het is oké, hier is een keukenwekker en straks moogt ge uw vijf minuten ‘Ingeborg-tijd’ nemen.” Het gaat de rode draad doorheen de show vormen. Ingeborg mag daarna meteen een eerste keer overtuigen met haar nummer ‘Verlangen’. Waar ze op de singleversie uit 1990 eerder schel klinkt, is haar stem in de loop van de jaren opvallend warmer geworden.
Dat Dirk Van Vooren aan zijn mimiek al genoeg heeft om een zaal te laten bulderlachen, mag hij bewijzen als lid van een ‘Hooverphonic Tribute Band’ die – hoe kon het ook anders – op zoek gaat naar een nieuwe zangeres. De manier waarop Van Vooren omgaat met de maniertjes en gelaatsuitdrukkingen van Alex Callier is goddelijk. Combineer dat met diens beruchte Songfestivalkapsel en de fantastische (stille) imitatie van Raymond Geerts door Patrick Onzia en je ligt helemaal dubbel. Tranen gelachen. De medley die volgde was net iets minder geslaagd mede door een geforceerde en nodeloos complexe choreografie die de aandacht te fel naar zich toe trok. Geike Arnaert is in ‘Mad About You’ ook moeilijk te overtreffen, maar een mooie interpretatie van het zeer sfeervolle ‘Amalfi’ maakte veel goed.
Laurenz Hoorelbeke mocht alle registers opentrekken voor ‘Vonken en Vuur’ (Clouseau). Een aartsmoeilijke song die Hoorelbeke met verve bracht. De iets minder geslaagde “Ronde Van België”-sketch (ja, niet alles kan er boenk op zijn natuurlijk) werd wel prachtig ontroerend afgesloten door een aandoenlijke Dirk Van Vooren en Britt Van Der Borght. In de daaropvolgende Ann Christy medley kwamen Ann Van den Broeck, Laurenz Hoorelbeke en Helle Vanderheyden ijzersterk voor de dag. Eén van dé muzikale hoogtepunten van de show.
Niet alleen muzikaal wist Ingeborg uitstekend voor de dag te komen, maar ook haar komisch talent mocht ze, samen met Britt Van Der Borght en Kenny Verelst, etaleren in de werkelijk hilarische “Ouwe Toerten”-sketch waarin de dubbelzinnigheden tegen een ongezien tempo om de oren vlogen. Niet veel later wist ze dan weer te ontroeren met een formidabele versie van ‘Voir un ami pleurer’ (Jacques Brel) gevolgd door het onvermijdelijke, licht sentimentele groepsmomentje bij ‘Gratitude’. Dat melige echter compleet onderuit halen door de song te combineren met een “Steun uw lokale handelaar”-boodschap is één van Stany Crets’ meest geestige vondsten van de show.
In het tweede, iets kortere deel, gaat de Winterrevue op z’n elan verder. In het ‘Taalbad Nederlands’ mogen Ingeborg, Van Der Borght, Onzia en Van Vooren weer spelen met de misverstanden en schunnige dubbelzinnigheden. Dat Koningin Mathilde wel “wit lijf met stijf vlees” (witloof met stoofvlees) lust is uiteraard nogal simpele humor, maar het met zo’n timing en gevoel brengen is een kunst op zich. Hetzelfde kan gezegd worden over de waanzinnige sketch waarbij Van Vooren zich vergist en in een joekel van een vogeloutfit op het podium verschijnt als hoofdrolspeler in “De meeuw van Vlaanderen”. Het is een sketch met zo’n hoog tempo en zo’n formidabel samenspel tussen aangever Onzia en een Van Vooren in overdrive dat het een wonder is dat er niemand letterlijk in z’n broek heeft gedaan van het lachen.
Muzikale hoogtepunten waren er ook in het tweede deel tijdens een heerlijk energieke dancemedley en een geslaagde Soulsister/Natalia-combo waarbij vooral Van den Broeck, Hoorelbeke en Vanderheyden nog eens lieten horen wat ze in huis hadden.
Hoewel Ingeborg op voorhand had aangekondigd niet ‘Door De Wind’ te brengen (haar Songfestivaldeelname waarmee ze in 1989 19de werd), gebruikte ze uiteindelijk toch haar “Ingeborg-tijd” om deze wondermooie song, die de Nederlanders wellicht beter kennen door de versie van Miss Montreal in 2020, te gebruiken als afsluiter van de show. Achteraf gezien is het haast profetisch dat Stany Crets deze song, met een wat aangepaste tekst en nog voor de nieuwe cultuurcrisis, als einde van de show bewaarde. Het werd een ode aan theater, verbeelding, veerkracht, samenhorigheid én het publiek: “Al zit alles ons tegen, door U zijn we nooit alleen.” De cast hield het niet droog en het publiek ook niet. Een einde dat binnenkwam. Magisch, tragisch en hoopvol tegelijk.
Stany Crets heeft met deze zesde ‘Winterrevue – Made in Belgium’ een formidabele voorstelling gecreëerd die op geen beter moment had kunnen komen. In deze stresserende, verwarrende tijden vol verzuring en polarisatie is er juist extra veel nood aan uitstekend gemaakt entertainment dat die broodnodige afleiding weet te bieden. Het is dan ook doodjammer dat door een wederom zwaar falend politiek beleid, ondanks de vele investeringen en de absolute expertise van de cultuursector, ze opnieuw het gemakkelijke kind van de rekening werden. Laten we gewoon theater brengen in een voetbalstadion of langs een veldritparcours. Daar mag het wel met publiek.
Première ‘Winterrevue – Made in Belgium’ bracht hilariteit en verdriet in één avond
