Het door Emily Brontë geschreven boek Wuthering Heights verscheen in 1847 en vertelt het epische verhaal van twee families op de Yorkshire heide. Deze families worden bijna vernietigd door de gepassioneerde en zeer heftige liefdesrelatie tussen Heathcliff en Catherine. Regisseur Emma Rice bewerkte deze gotische roman naar een indrukwekkende muziektheaterproductie waar naast deze tragedie ook veel humor langs komt.
Het toneelbeeld bestaat uit ladders, stoelen en wat simpele façades om de landhuizen Wuthering Heights en Thrushcross Grange en de woeste heide te verbeelden. Dit alles wordt aangevuld met een zeer effectief video- en lichtontwerp. Ondanks de tropische temperaturen buiten waande het publiek in DeLaMar zich op de winderige, koude, woeste heide van Yorkshire.
Een vierkoppige band zorgt voor de diverse songs en de folkmuziek van componist Ian Ross werkt uitstekend bij deze productie. Het begin van het Dies Irae motief is subtiel verwerkt als de dood weer eens aanklopt bij een van de families. De band is ook actief onderdeel van de voorstelling en vult ook het prachtige geluidsontwerp aan. Het blijft opvallend dat de Britten een veel subtieler en minder luid geluidontwerp hebben dan wat wij normaal gesproken in de Nederlandse theaters mogen ervaren. Nergens te luid en een zeer natuurlijke versterking van de menselijke stem, zowel in spraak als zang.
Heel kort het begin van het verhaal: Als vondeling wordt de jonge Heathcliff door Mr. Earnshaw in zijn gezin opgenomen. Hindley kan dit niet accepteren en haat zijn nieuwe broer, stiefzus Catherine daarentegen raakt steeds meer op hem gesteld. De haat van Hindley en de liefde tussen Heathcliff en Catherine worden in deze voorstelling slechts summier aangeraakt, wellicht ging Rice ervanuit dat dit bij alle bezoekers al bekend was. Dit zorgt er wel voor dat de haat en rancune die Heathcliff voor zijn pleegbroer Hindley voelt en al zijn wraakvolle acties daaropvolgend, een beetje uit de lucht komen vallen.
De voorstelling focust zich meer op de wraakacties en hoe de families door de gevolgen hiervan er bijna aan ten onder gaan. Zoals Heathcliff, gespeeld door Ricardo Castro, op een gegeven moment tegen het publiek zegt: Als je voor romantiek komt, kun je beter naar Disney gaan. Gelukkig is de humor, zowel fysiek als verbaal, in voldoende mate aanwezig, met hier en daar een kleine knipoog naar Nederland. Deze charmante en slimme humor werkt erg goed op wellicht een enkel, iets te kluchtige, personage (Little Linton) na. Rice geeft de Yorkshire heide ook een actieve rol door deze te laten verbeelden door een aantal acteurs, als ware het een Grieks koor.
Al met al bewijst deze voorstelling dat de Britten meester zijn in het vertellen van verhalen. Vele personages passeren de revue maar de manier van verhaal vertellen zorgt ervoor dat je nergens de draad kwijt raakt. De energieke groep acteurs is van hoge kwaliteit, waarbij John Leader (eerder gezien in o.a. The Lion, the Witch and the Wardrobe en A Monster Calls) die Hindley en Hareton speelt het meest intrigeerde. Het Engels is zeer goed te volgen maar de boventiteling werkt ook uitstekend als je de taal niet zo machtig bent. Wuthering Heights is zeer de moeite waard voor een breed publiek dat van toneel, musical en muziektheater houdt. Wat fijn dat we steeds vaker Britse producties in Nederland mogen zien.
Wuthering Heights speelt nog tot zondag 18 juni in DeLaMar Theater, Amsterdam als onderdeel van het Holland Festival. Op donderdag 15 juni is er een nagesprek met regisseur Emma Rice en enkele acteurs.
Gezien op zaterdag 10 juni DeLaMar Theater, Amsterdam