Aan tafel met: Marc Schultheis

Ondanks dat ik mijn gesprekspartner toch al een tijd ken weet ik zelf ook niet zoveel van hem. Marc Schultheis, woonachtig in het prachtige Haarlem, getrouwd met Hélène en heeft een prachtige dochter Sterre. Marc wilt mij graag wat meer over zichzelf vertellen: Ik werk nu zo’n tweeëntwintig jaar in het theater. In het leven voor het theater was ik actief in de marketing en regisseerde ik voorstellingen bij amateurgezelschappen. In Haarlem heb ik een eigen musicalgezelschap opgericht “The Musical Company”.  Een onderdeel hiervan is de Musicalkids. Ik heb daar jaren lang heel veel plezier mee gehad. Ik heb Musicalvereniging Unidos in IJmuiden, de BOV in Bergen op Zoom en het gezelschap aan de Universiteit van Leiden,Triade, geregisseerd. Dus ik was altijd wel met theater bezig.

Ik liep vroeger van mijn ouderlijk huis in de binnenstad van Haarlem naar school altijd langs de Stadsschouwburg. Een magisch gebouw vond ik dat altijd. Mijn spreekbeurt in de zesde klas ging dan ook over dit theater. Ik was daar naar binnen gelopen en de mevrouw achter de balie had mij allemaal informatie gegeven.Ja toen dacht ik, er is maar één ding waar ik mij echt mee ga onderscheiden op school. Ik ben weer terug gegaan, naar die zelfde dame, en heb aan haar gevraagd of mijn klas na de spreekbeurt dan ook een rondleiding kon krijgen in dit theater? En ja hoor ook dat was mogelijk het was zo’n magische belevenis.

Mijn ouders hadden een eigen zaak, dus die werkte veel, waar ik trouwens geen trauma’s van heb opgelopen. Ik ben die zondag er op in mijn eentje naar de Schouwburg gegaan. Naar de voorstelling Scrooge van Rob van Rijn en van af dat moment was ik helemaal betoverd. Ik heb ooit tegen mijn ouders gezegd, ik ga later in de Stadsschouwburg werken. En in 1999 was het zover en ben ik daar begonnen als marketing manager. Mijn eerste project was The Snowman, een prachtige voorstelling uit Engeland, die al dertig vele tientallen jaren met de kerst in Londen te zien is. Met die voorstelling hadden we een enorm succes. Tweeëndertigduizend bezoekers in drie weken. Ik ben in die tijd heel erg geholpen door Fred Boot. Fred Boot  had een theaterpromotie bedrijf had genaamd Montecatini. Er ging een wereld voor mij open. Ik stond iedere dag in het theater. Na twaalf jaar Haarlem kwam er zo’n moment dat je dacht van oké of ik moet nu echt gaan luisteren wat de directeur zegt of ik moet die grote mond van mij maar eens waar gaan  maken. Ik ben weg gegaan in Haarlem en directeur geworden van Theater de Lampegiet in Veenendaal.

Je zou zeggen Veenendaal, randje Bijbelbelt. Allemaal waar, maar wat een fantastisch theater is dat. Het is ooit gebouwd met in het achterhoofd het idee hier moet alles kunnen. Bijna zeshonderd stoelen, met een groot podium een enorm achtergebied. (backstage), waardoor we heel veel montages daar hadden. Een super leuke ploeg mensen. Daar heb ik mijn opleiding echt wel gehad van directeur – programmeur. In het begin heel erg geholpen door onder andere Ruud de Graaf, Chris Bergwerff, die mensen kende ik al vanuit Haarlem want veel premières waren er altijd daar. Ruud de Graaf heb ik leren kennen bij de première van de Full Monty. Die première haal ik nog wel eens weer boven water met Ruud. De toenmalige sponsor van die voorstelling was de Febo. Die hadden duizenden bitterballen gesponsord. Maar dat waren er veel te veel, dus wij hebben nog weken daarna bitterballen gegeten. 


In de Lampegiet heb ik vier en een half jaar gezeten. Ik ben toen met Ruud de Graaf en een aantal collega’s naar Kazan in Rusland geweest . Daar is in februari altijd een opera festival. We hebben een aantal opera’s bekeken, die daarna naar Nederland zouden komen. In het vliegtuig terug naar huis werd ik aangesproken door Ruud Kuper, de toenmalige directeur van de Rijswijkse Schouwburg. Ruud zou het jaar er op met pensioen gaan en vroeg mij of ik eens zin had om te komen praten in Rijswijk. Na vier en een half jaar Veenendaal had ik zo’n gevoel van het is wel goed. Ik kan echt hier nog wel een paar jaar blijven maar deze kans kan ik niet aan mij voorbij laten gaan.

Rijswijk is toch weer een groter theater, in de Randstad, en ja hier gebeurt gewoon meer. Ik merkte echt, ik had een fantastisch team in Veenendaal, maar het was altijd boksen tegen de politiek. Als er maar een bezuiniging om de hoek stond dan was haal maar weg bij het theater. Ik zal iets nooit vergeten met de SGP, wat in Veenendaal een belangrijke partij is. Die zeiden er hoeft niet bezuinigd te worden op cultuur. Ik viel daarna wel bijna van mijn stoel tot dat hij vertelde wat hij van plan was: “We sluiten gewoon het theater en met dat geld kunnen we dan de andere culturele instellingen helpen.” Ja echt ik geloofde mijn oren niet.

In Rijswijk maakte ik kennis met het college, burgemeesters en wethouders. Hier vertelde men mij dat cultuur op plek drie van de lijst met belangrijke elementen in Rijswijk staat. Dat is gewoon anders werken, dat is erg fijn werken. De afgelopen drie jaar heb ik dit dan ook met heel veel plezier gedaan. En ja dan komt er weer zo’n trein voorbij, waarbij ik de keuze moet maken stap ik er op of laat ik hem door rijden. Eerlijk gezegd ik ben nog lang niet klaar in Rijswijk. Maar als een kans voorbij komt om samen met de grote meester, Ruud de Graaf, te mogen gaan werken. Uiteraard heb ik hier over moeten nadenken, maar we waren al een tijdje met elkaar in gesprek over verschillende zaken en toen kwam dit naar boven. Maar goed ik heb nog helemaal niks verteld over Jeans.

Ik doe al vijf jaar Jeans. Ik ben op een bijzondere manier betrokken geraakt bij Jeans. Haarlem was op een geven moment culturele hoofdstad van Nederland En de Schouwburg organiseerde op de Grote Markt in Haarlem een groot meezing spektakel. Daar had ik muzikanten voor nodig en zangers en zangeressen. Ik heb meteen met de mensen van Jeans gebeld, want die hebben dit allemaal in huis. Daarnaast hebben ze ook een breed repertoire van bekende liedjes.  Zo zijn we met elkaar in contact gekomen en dat contact is gebleven. Op een bepaald moment ging het even, financieel, niet zo goed met Jeans.  Zelfs zo slecht dat ze dreigde failliet te gaan. Samen met Ruud de Graaf heb ik daar naar gekeken. Er was al een nieuwe show gemaakt door het creatieve team. Er waren al jongens en meisjes gecontracteerd voor het nieuwe seizoen. Er was licht en geluid. Dus toen hun faillissement  kwam, zaten al die mensen zonder werk. Wij hebben het toen de naam gekocht en zijn een nieuwe stichting gestart om deze mensen en de trouwe fans niet te duperen de Stichting The Magic of Jeans.

Toen was ik wel naast theaterdirecteur ineens ook theaterproducent. Er waren toch aardig wat mensen die daar hun wenkbrauwen over optrokken. Die zich afvroegen, maar waarvoor doe je dit? Ik antwoordde dan met A. omdat ik het echt vreselijk leuk vind met die jongens en meisjes samen te werken. En B ik leer er ook heel veel van. Er is nu geen verkoper meer die mij op mijn mouw kan spelden wat zo’n voorstelling moet kosten. Ineens had ik inzicht in alles wat er om zo’n show heen zit en bijkomt. Ik kan het mensen echt aanbevelen om met jong talent een mooie show te maken en langs de theaters te gaan. Want die mensen zijn nog zo puur en hebben er zo’n zin in. Voor mij is dit nu al weer Jeans vier en volgend jaar hebben we een jubileum met show nummer dertig en bestaat Jeans 35 jaar.



Ja en nu ga ik vanaf januari bij het nieuwe bedrijf DG Live Entertainment werken. Weer een nieuwe uitdaging. Dit bedrijf richt zich voornamelijk op “Out of the box theater”. Het worden voorstellingen die in het theater kunnen staan maar ook daar buiten. Bijvoorbeeld op locatie of in hallen. Ik heb gemerkt, als je op sociale media actief bent zie je heel veel mensen die altijd: “Oh ik ben daar geweest en dat was zo bijzonder” schrijven.Het is ooit begonnen met Simon and Garfunkel en Barbara Streisand in Central Park. Dat had in één van die grote theaters in New York gekund maar zij deden het in het park. Je ziet dan dat mensen een exclusieve beleving krijgen en daarover gaan praten. dat vinden ze bijzonder.  De gevestigde orde, de trouwe theaterbezoeker, bezoekt nog steeds het theater en daar worden prachtige dingen gemaakt . De nieuwe theaterbezoeker is bereidt om ook naar het theater te komen maar is ook heel nieuwsgierig naar prachtige projecten. In de zomer gebeurt er natuurlijk van alles met al die festivals. Het is een andere  manier om in aanraking te komen met theater. Ik ben er van overtuigd dat als je daar leert om van theater te houden of dat spectaculair vindt dat je op een gegeven moment ook de reguliere bezoeker in het theater gaat worden.

DG Live Entertainment is een bedrijf wat naast de Graaf en Cornelissen Entertainment, Impact en DG Theater staat. Deze drie poten gaan elkaar, in de toekomst, versterken. Er gaan hele mooie projecten komen. Helaas kan ik over al die plannen nu nog niets zeggen, maar straks ,in januari, komt daar voldoende informatie over beschikbaar. Eén project kan ik wel wat over zeggen. Dat is een groot festival in een grote hal in Nederland. De tribute bands zijn ontzettend populair op dit moment. Daar heb je hele goede in en wat mindere. We komen met een festival waarbij de allerbeste tribute bands van de wereld bij elkaar komen. Dan krijg je dus een avond met op het zelfde podium bijvoorbeeld Simon and Garfunkel, Cleerance Clearwater Revival, Rod Stewart enzovoorts. DG Theater is een hele grote aanbieder van deze tribute bands onder de noemer Memory Lane. Daar zijn we nu dus al heel erg mee bezig.

Iedereen denkt die Ruud de Graaf gaat nu toch wel eens een beetje afbouwen? Hij is op pensioen gerechte leeftijd en dan is het toch super dat hij nu beslist om, samen met mij,  een hele nieuwe tak op te zetten. Hij heeft zo’n enorme passie voor entertainment en voor zijn bedrijven. En dat voel je. Dat passionele gevoel heb ik ook. Ik kan al janken als de ouverture begint en het doek gaat open en je ziet het decor.  Dat heb je of dat heb je niet. En binnen het bedrijf van Ruud heeft iedereen dit gevoel. Het is zo’n dynamisch bedrijf. Die dynamiek mis ik niet in mijn huidige werk maar dit is anders hier maken we dingen. Dus na twintig jaar presenteren ga ik nu creëren. En ik hoop de komende twintig jaar daar lekker mee bezig te zijn.