Door Robin Peeters - Foto's: Het Achterland
De zomerkomedies van Het Achterland zijn sinds 2016 een geliefde traditie geworden in Antwerpen. Met titels als o.a. ‘De Sinksenfoor’, ‘’t Strand van Sint-Anneke’ en ‘Minerva veur altijd’ kon de producent elke zomer een komedie met Antwerpse insteek op de planken van het Fakkeltheater brengen. Dit jaar neemt regisseur en schrijver Jeroen Maes het reilen en zeilen in een Hobokense ballroomdansschool als uitgangspunt in zijn nieuwste komedie ‘De Ballroombeker’, een voorstelling die te weinig zwier heeft om met een grote “Comedy Cup” te gaan lopen, maar die er wél in slaagt om te ontroeren in de kleine momenten.
In ’De Ballroombeker’ maakt het publiek kennis met dansschool ‘Step by Step’. De school is gespecialiseerd in ballroom en wordt uitgebaat door de strenge dansdocente Margot (Karin Jacobs) en haar man Ronny (Carry Goossens) die als manusje-van-alles zorgt voor de omkadering. Dankzij hun goudhaantjes Giorgio (Matthew Michel) en Vanessa (Ann Van den Broeck) rijgt ‘Step by Step’ al jaren de successen aan elkaar. Heel wat bekers sieren reeds de danszaal, tot grote trots van Margot en Ronny. Binnenkort is er echter die éne wedstrijd die alles zal bepalen: 'De Ballroombeker der Lage Landen'. En die moet absoluut in hun bezit komen. Het ziet ernaar uit dat dit ook zal gebeuren, tot een onvoorziene wending roet in het eten gooit…
Wanneer bij de start van de voorstelling Ann Van den Broeck in een dansoutfit met schreeuwerige tijgerprint en Matthew Michel in nog veel groteskere strakke oranje broek een ballroomchoreo van Frank en Laura Zegels uitvoeren, is de toon van de voorstelling meteen gezet. Fans van ‘Matilda the Musical’ zullen hierbij meteen de link leggen met Mrs. Wormwood en Rudolpho, haar deels Italiaanse danspartner, die samen maar al te graag de “Biannual, International Amateur Salsa and Ballroom Dancing Championships” willen winnen. In ‘De Ballroombeker’ zijn het ook twee dik aangezette typetjes met karikaturale trekjes. Michel kan als Giorgio de übergay spelen die vooral bezorgd is om zijn chihuahua en na praktisch elke vijf woorden een irriterende Engelse frase doorheen zijn zin manoeuvreert. Van den Broeck speelt op haar beurt de naïeve, simpele Vanessa en wordt, naarmate de voorstelling vordert, steeds sterker: onderliggende emoties sijpelen subtiel door naar de oppervlakte en haar oneliners weet ze steeds beter te timen.
Het kiezen voor veelal karikaturale rollen is alleszins één van de grootste hinderpalen om voldoende voeling te krijgen met de personages. Het is een enigszins gemakkelijke manier om te scoren met een snelle lach, maar op den duur geraakt het effect simpelweg uitgewerkt waardoor de humor al snel “belegen” wordt en soms al even ouderwets aanvoelt als de “pêche melba” waarnaar Vanessa in de eerste akte verwijst. Het vervelendst wordt het wanneer de moederfiguur uiteraard één grote moeial is die constant in de plaats van haar zoon antwoordt. Een rol die op enthousiaste wijze vertolkt wordt door Vicky Florus, maar na de zoveelste onnozele foute uitspraak – “…met al die Tok Tik!” – begon de cringemeter toch stilaan goed gevuld te geraken. Dat niet elke grap wist aan te slaan was alleszins te merken aan het driekwart gevulde Fakkeltheater waar de lachsalvo’s niet aan een quicksteptempo door de zaal vlogen.
Het zijn juist die personages, die niet voor de volle 100% moeten teren op karikaturale vertolkingen, die de voorstelling versterken. Zo zijn Karin Jacobs en Carry Goossens ijzersterk als Margot en Robby. Jacobs slaagt erin om op een uitstekende manier haar tragische levensverloop zachtjesaan te laten doorschemeren. Goossens heeft dan weer het vaakst de lachers op zijn hand door zijn fantastische timing en subtiele mimiek. Zelfs met een flauwere woordspeling als “Malmödy” (“Hij is van Malmö” – “Oh, de Ardennen!,” repliceert Vannessa – “Nee, zij denkt Malmödy”) weet Goossens raad waardoor je als publiek niet anders kan dan stevig grinniken.
In het script en de regie van Jeroen Maes komen Jacobs en Goossens vooral tot hun recht door de tragische achtergrond van hun personages en vooral de tegengestelde manieren waarop de twee ermee omgaan: Margot die koste wat kost de “Ballroombeker” in de wacht moet slepen en hierdoor veel te veeleisend naar haar pupillen kijkt en Ronny die vooral trots wil uitpakken met de dansschool, veel warmte uitstraalt en met een zacht verdriet terugkijkt naar het verleden. Het is ook in die tragiek dat ‘De Ballroombeker’ weet uit te blinken. Meestal vertragen de dansscènes het verhaal alleen maar – en voegen ze niet noodzakelijk veel toe – maar bij de eindscène van de eerste akte levert het een beeldschoon moment op waarbij de hoofdpersonages op de tonen van ‘Three Times a Lady’ hun demonen deels van zich afdansen: Margot en Ronny met hun gedeelde passie én verdriet, Vanessa met een bevrijdende solodans en als “comic relief” Giorgio die de liefde voor zijn chihuahua extra in de verf zet.
In de tweede akte krijgt Jervin Weckx de kans om als Boris uit te blinken. In de finale van de voorstelling kan Weckx zijn hysterisch hilarische zelve zijn, maar bij de start van de tweede akte is het zijn geestige solodans met een paspop, die vervolgens in twee breekt, waarop Van den Broeck droogweg “Oei, heup uit de kom” reageert, die echt komediegoud is. Hierna volgt ook meteen de mooiste scène uit de voorstelling waarbij Ronny aan Boris uitlegt wat er nu precies heeft afgespeeld in het tragische verleden van het koppel. Het is een kleine, simpele scène tussen Goossens en Weckx, maar één die weet te ontroeren.
‘De Ballroombeker’ is geen stomende comedytango geworden, maar met een correct uitgevoerde, zij het ietwat statige slowfox kan je ook al een groot publiek bekoren. En een tragikomedie die vooral sterk is in de tragiek, daar is helemaal niets mis mee.
Info en tickets: www.hetachterland.be
Gezien op vrijdag 5 juli 2024 in de Rode Zaal van het Fakkeltheater te Antwerpen.