Door: Maron Teerds / foto's AV Fotoreportages
Kwalitatief wisselvallige, soms grappige, komedie die hopelijk nog kan groeien
De komedie over een bankoverval (The Comedy About a Bank Robbery) is a komisch toneelstuk geschreven door Henry Lewis, Jonathan Sayer en Henry Shields van Mischief Theatre. Dit was de derde West-End voorstelling na The Play That Goes Wrong en Peter Pan Goes Wrong van dit team schrijvers/acteurs. Daarna volgende nog een succesvolle BBC serie (The Goes Wrong Show), A Christmas Carol Goes Wrong en recentelijk Magic Goes Wrong. Ook tijdens de Covid lockdowns bleven ze via hun YouTube kanaal de liefhebbers vermaken met zeer komische filmpjes.
Voor deze show hebben ze echter het Goes Wrong principe, de sullige types van de amateur toneelvereniging van The Cornley Polytechnic Drama Society die zich op het grote podium wagen, losgelaten en moet dit stuk het hebben van een origineel plot, ingenieuze en hilarische momenten, visueel spektakel, veel goede woordgrappen en perfect getimede slapstick.
Het verhaal speelt zich af in Canada en Amerika in 1958. Een gevangene en een bewaker breken uit de gevangenis in British Columbia en plannen een bankoverval in Minneapolis om een diamant van half miljoen dollar te stelen. De bank in kwestie is niet de best beveiligde en het personeel niet het meest snuggere.
Met een recent bezoek aan het hilarische The Play That Goes Wrong in Londen nog in het achterhoofd was ik benieuwd hoe deze Nederlandse versie van dit stuk zou uitpakken. Want na een, niet-succesvolle, Nederlandse versie van The Play That Goes Wrong (2016/2017) heeft dit keer Jon van Eerd het aangedurfd om The Comedy About a Bank Robbery te vertalen en te regisseren. Ik gebruik de term aandurven omdat het maken van een leuke Nederlandse versies van Engelstalige komedies, op toneel en televisie, lastig blijkt te zijn.
En ook in dit geval bleek de opgave op een aantal vlakken te groot. De kracht van het Pretpakhuis van Jon van Eerd was vooral Jon van Eerd als Harrie Vermeulen. Hij schitterde in zijn eigen producties door met totale over de top humor hysterische situaties te laten ontstaan waarin hij als Harrie Vermeulen de chaos nog groter wist te maken. Deze voorstelling is echter geen Harrie Vermeulen-achtige voorstelling waarin de lach volledig draait om één persoon, hier zou het hele ensemble voor die lach moeten zorgen. De scherpe Britse woordgrapjes in deze show blijken toch een stuk lastiger te vertalen en zorgde slechts hier en daar, bij mij, voor een lach. Wat overigens ook niet meehielp was de slechte verstaanbaarheid (geluidstechnische kwestie) op sommige momenten. Het vernederlandsen van plaatsnamen en het lelijk doen over Limburg en Urk, hoe makkelijk, riekt naar het zoeken van de goedkope lach. Dieptepunt was wel de woordgrap over bankdirecteur Dries Zwartjes en dan de bijhorende versprekingen naar “drie zwartjes”. En daarna dit proberen goed te breien door het niet mogen gebruiken van de term “zwartjes” voor zwarte mensen af te zwakken als woke.
Wat wél werkte waren de meeste slapstickscenes. Deze, af en toe bizarre stunts en situaties, zijn gelijk aan de originele Engelse versie en werden door de hardwerkende acteurs vakkundig uitgevoerd. De scène waarbij we, zeer ingenieus, een bovenaanzicht op het toneel hadden met de daarbij behorende grappen kwam echter niet echt uit de verf. Vooral door de plotselinge traagheid in deze scène.
De kracht van Mischief Theatre is dat er niet (veel) gewerkt wordt met beroemdheden maar vooral met een ensemble van getalenteerde acteurs. Terwijl een foto van Tom Cruise al jaren op de gevel van het theater bij The Play That Goes Wrong staat, deur treffen we bij de deur al sinds 2012 de mededeling aan dat hij die avond niet zal spelen. Je hebt echt wel goede (komedie)acteurs nodig om deze komedie te spelen. Daarbij hebben “oudgedienden” Arie Cupé, Zjon Smaal en Joey Schalker dit genre volledig onder de knie. Nieuwkomer, in dit genre, Lars Vaessen kreeg voor zijn rol: “alle andere rollen” veelal de lachers op zijn hand en kreeg zelfs na de pauze zelfs het eerste welverdiende open doekje. Dat er door marketing (?) de keuze is gemaakt om te benoemen dat dit een voorstelling mét Buddy Vedder is, was wellicht niet zo’n goed idee aangezien hij juist niet erg goed uit de verf komt.
Diverse malen, voornamelijk tijdens changementen, breekt het ensemble uit in (meerstemmige) songs, helemaal in de jaren ’50 doo-wop stijl met complexe harmonieën. Repetitor Rosite v/d Woude heeft deze songs met de cast voorbereid en deze klonken, mede daarom, zeer goed. Noemenswaardig zijn beide solo’s van Arie Cupé en Cathalijne de Sonnaville.
Mischief Theatre schrijft op hun website: “At Mischief we are serious about silliness.” En dat is wellicht wat ontbrak: iets te veel klucht en te weinig serieuze behandeling van de humor in dit stuk. En dat kwam terug in vertaling, casting, spel en regie. De show blijft bijna overeind door de slapstick, de zang, het grappige decor van “karton” en een aantal getalenteerde acteurs. Maar dit alles kan niet voorkomen dat wat overblijft een wisselvallige, soms grappige, voorstelling is, met té weinig hilariteit zoals we dat bij de shows van Mischief gewend zijn. En dat is jammer want je gunt het publiek dat het bij zo’n show even kan ontsnappen aan de realiteit en van zijn stoel mag rollen van het lachen.
Hopelijk groeit de show tijdens de komende speelperiode nog wat door. In die hoop een krappe 3 sterren
Klik hier voor de speellijst.
Gezien Goudse Schouwburg 16 oktober 2023