Al vroeg in het jaar gonsde het rondom De Stormruiter: het zou een spektakel worden zoals Leeuwarden (sterker nog, Nederland) nog niet eerder zag. Op 5 februari waren alle voorstellingen die in september en oktober zouden gaan plaatsvinden al stijf uitverkocht. De tijd is voorbij gevlogen en op 7 oktober werd alweer de allerlaatste voorstelling van De Stormruiter gespeeld. Een spektakel was het zeker.
De Stormruiter vertelt het verhaal van een Bildts dorp rond 1750. Hauke Haien, jonge en ambitieuze dijkgraaf, heeft een visie: een nieuwe dijk die de zee voorgoed tegenhouden zal. Zijn vrouw, Elke, heeft haar eigen droom voor de toekomst: “het zwarte goud”. Een sterk paardenras dat wereldberoemd zal worden. De dijk van Hauke komt er echter niet zonder slag of stoot, en ook de zwarte paarden van Elke stuiten op weerstand. Bijgeloof, traditie en onbegrip onder de andere dorpelingen maken dat de twee hun toekomstvisie met hand en tand moeten verdedigen.
Al bij binnenkomst staan her en der Friese paarden (al dan niet met ruiter) die zich kalm laten aaien door het publiek. De zee ruist in de foyer, en het publiek baant zich een weg over zand en tussen zeeboeien door naar de zaal. Daar is over de hele breedte van de ruimte de zee te zien op de achterwand, het daarvoor liggende speelveld lijkt een groot strand.
Een vrolijk stel met een draaiorgel vermaakt het binnenstromende publiek. Ze blijken onderdeel van de Wëreldbänd te zijn: de muzikanten die de verdere avond van live-muziek voorzien. De muziek is door hen speciaal voor deze voorstelling geschreven, en weet door goede stijlkeuzes te voorkomen dat het een typische musical wordt. De muziek past perfect bij de setting, tijd en karakters.
Het verhaal en de muziek mogen goed zijn, het zijn de dieren die de avond onvergetelijk maken. Maar liefst honderd Friese paarden werken mee aan de show, in al hun glanzende pracht. Hun veelzijdigheid wordt volop getoond, want naast draven en een koets trekken kunnen de statige paarden ook prima dressuur en springen. Vrijwel de hele avond staan ze volop in de schijnwerpers, vaak met grote groepen tegelijkertijd. Groot contrast met de majestueuze Friezen zijn de vurige “zigeunerpaarden” en hun ruiters. Zij steigeren en bokken op commando en racen in volle galop over het speelveld terwijl hun ruiters halsbrekende acrobatische toeren uithalen. Die massale groepsstukken zijn spectaculair, maar het is de dans van twee paarden die de meeste indruk maakt. Ogenschijnlijk uit eigen beweging dansen de paarden hierin met hun ruiters samen een ingewikkelde kür om de liefde tussen Hauke en Elke te verbeelden.
Het speelveld is honderd meter breed en vijftig meter diep. Zoveel ruimte heb je natuurlijk nodig voor een voorstelling met deze hoeveelheid paarden. Voor de kleinere scènes is het echter een kunst om die enorme ruimte geen enorme leegte te laten worden. Dit wordt knap opgelost met decor, en ook zeker met de dorpelingen. Zij zorgen er als koorleden en figuranten voor dat er continue van alles gebeurt in het dorp. Het énige minpuntje aan de avond is dat de spotlights, die de hoofdpersonen zichtbaar moeten maken in het geheel, vaak moeite hadden om deze personen te volgen.
Alles bij elkaar kom je als publiek soms ogen te kort omdat er zo veel moois te zien is. Ik zou dan ook een ieder aanraden om de Stormruiter een tweede keer te bezoeken, ware het niet dat er helaas niet meer shows op de planning staan. Gelukkig werden er deze laatste voorstelling wel opnamen gemaakt, dus kunnen we aan het eind van het jaar dit spektakel tóch nog een keer zien via Omrop Fryslân.
De Stormruiter is gemaakt in het kader van Leeuwarden - Friesland 2018. Kijk op 2018.nl voor een overzicht van alle evenementen die nog komen.
Gezien op zondag 7 oktober in WTC Expo Leeuwarden.