Door Andy Doornhein - foto's Boy Hazes Recensie - Lummelbout van Tg Toetssteen
Laat ik beginnen met een wens: deze voorstelling moet gewoon nog vaker te zien zijn in het theater. Vandaag heb ik de laatste voorstelling van Lummelbout bijgewoond. Regisseur Erris van Ginkel heeft het boek Volgend jaar lachen we erom van Roos Schlikker bewerkt tot een toneelvoorstelling voor de Amsterdamse Theatergroep Toetssteen. Een boek geschreven ter ere van 10 jaar columns van Roos Schlikker in de PS van het Parool.
Als columnist voor Het Parool schuwt Roos Schlikker geen enkel onderwerp. Of het nu gaat over de bipolaire stoornis van haar moeder of haar jongste zoon die plotseling als 'Arend Hitler' de kamer in marcheert. Het idee om een selectie van haar columns te bundelen in een boek leek haar goed, en ze besluit de klus in één weekend te klaren. Maar dan verschijnen haar overleden moeder en tienerdochter opeens in haar kamer. Zal het haar lukken om de bundel af te maken? Of gaan de littekens van rouw, die altijd zijn blijven jeuken, nu weer open? (Bron: website Tg Toetssteen)
Het toneelbeeld is lekker overzichtelijk: een groene bank, een muziekset en een houten tribune/trap met vakken. Zodra de voorstelling begint, worden de vakken gevuld met genummerde stoffen manden, van één tot en met tien. Recensie - Lummelbout van Tg Toetssteen
Roos Schlikker wordt vertolkt door Marieke Fransen. Haar moeder wordt gespeeld door Didy Philipsen en dochter Liv door Eva Kievit. Het spel van deze drie actrices is door Rosan de Ruiter (regie) op prachtige, subtiele wijze tot een geheel gesmolten. Tenslotte spelen de dialogen tussen de moeder en Liv zich af in het hoofd van Roos.
Om met losse columns een verhaal te vertellen dat samenhangend en meeslepend is, lijkt mij een onmogelijke opgave. Maar Erris van Ginkel is hierin bijzonder goed geslaagd. Anderhalf uur lang word ik meegezogen in de gedachten en het leven van Roos Schlikker. Haar struggle in het samenstellen van de inhoud voor haar boek. Recensie - Lummelbout van Tg Toetssteen
Voor de vrolijke noot is vooral Jeninke de Jong verantwoordelijk. Behalve dat zij muzikale bijdragen levert met de muziek van haar eigen band De Toestand, speelt ze ook een fantastische happy de peppie boek uitgeefster.
De voetbal die Liv regelmatig in haar handen heeft, verwijst naar haar zoon Miró, die nu in de jeugdopleiding van SC Heerenveen zit. Dit beeld versterkt het verlies van Liv, net zoals het moment waarop Róman zegt: "Ik mag toch alles zijn wie ik wil zijn." Róman, die al in verschillende musicals zijn talent heeft laten zien en nu speelt in 40-45 de Musical. Toch zullen deze successen volgens mij nooit het verlies van Liv compenseren. Deze elementen maken haar afwezigheid des te voelbaarder.
Wanneer in de laatste scène het verdriet om de geliefden in een column wordt verwoord, wordt mijn keel zachtjes dichtgeknepen en moet ik moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Wat een prachtig, intiem einde van deze bijzondere voorstelling.
Zoals ik al in het begin vertelde, was dit voorlopig de laatste voorstelling, maar wie weet...
Meer over TG Toetsteen
Gezien op 24 November in Het Amsterdams Theaterhuis