Door Leon Vosters / Foto's Willem van Walderveen Recensie Moordmysterie Murder on the Nile
Na The Mousetrap en Murder on the Orient Express brengt REP Entertainment één van de meest geliefde Agatha Christie verhalen op de planken; Murder on the Nile. Halverwege de jaren dertig schreef Christie het toneelstuk onder de titel Moon on the Nile. Ze was niet helemaal tevreden over het stuk en vond het meer geschikt om als boek te publiceren. Deze ‘Christie for Christmas’ kwam uit in 1937 maar werd in 1944 toch nog naar het theater getransformeerd. Agatha was tegen die tijd een beetje klaar met het personage van Poirot en deze werd vervangen door een geestelijke. Ook werden verschillende personages gecombineerd tot één nieuw karakter om het verhaal helder en soepeler te laten verlopen. Drie keer is het verhaal verfilmd en laten we eerlijk zijn, de oorspronkelijke film uit 1978 is een meesterstuk met een droomcast.
Bij binnenkomst in de zaal brengt het geluid van een kabbelende rivier en schreeuwende meeuwen je naar de oevers van de Nijl waar De Lotus klaarligt om uit te varen. Middelpunt is de glamoureuze, schatrijke erfgename Kay Ridgeway-Mostyn die op huwelijksreis is met Simon Mostyn, de ex-partner van haar voormalig goede vriendin Jacqueline de Séverac. Alle medepassagiers schijnen een duistere link met Kay te hebben en als ook Jacqueline aan boord verschijnt dan is de spanning te snijden. Als ze tijdens een moment van verstandsverbijstering een kogel op Simon afvuurt is de chaos compleet. Een unieke kans om tijdens deze verwarring Kay in haar hut te vermoorden. En dat gebeurt. Het onderzoek kan beginnen. Recensie Moordmysterie Murder on the Nile
Stanley Burleson heeft na een indrukwekkende musical carrière zijn eerste rol in een toneelstuk te pakken. Ambrose Pennefather is de voogd en oom van Kay en is het vervangende personage van Hercules Poirot. Hij wordt door scheepssteward Amon als donderslag bij heldere hemel, gebombardeerd tot detective. De rol past aardig bij Burleson en hoewel hij ook één van de verdachten is, weet hij het publiek prima mee te nemen in het oplossen van de puzzel. Anne de Blok heeft een overtuigende, Engelse uitstraling als Kay Ridgeway-Mostyn. Ze komt sympathieker over dan dat ze eigenlijk volgens het script zou moeten zijn. Die snaar weet ze niet helemaal te raken. Simon Mostyn wordt gespeeld door Sjoerd Spruijt. Af en toe legt hij zijn spel er iets te dik bovenop maar het is heel begrijpelijk dat Kay voor hem is gevallen. Hij is zeker charmant maar als rouwende echtgenoot krijgt hij te weinig tijd om enige geloofwaardigheid te bieden. Jeske Van de Staak weet subliem de rol van de bedrogen Jacqueline de Séverac neer te zetten en wil duidelijk wraak. Haar mentale gesteldheid, balancerend op een inzinking, weet ze goed op het publiek over te brengen.
Doris Baaten speelt de rol van Helen Ffoliot-Ffoulkes, een snobistische dame die een hekel heeft aan de nouveau riche. ‘Probeer wat savoir-faire te hebben’ snauwt ze tegen haar nichtje maar dit lijkt bij Baaten zelf ook te ontbreken. Ik ben een fan van deze geweldige actrice maar met deze rol slaat ze de plank volledig mis. Er zit niets verfijnds in haar spel en lijkt soms regelrecht uit De Jantjes te zijn gestapt. Julia Lammerts komt geloofwaardiger over als haar charmante en temperamentvolle nichtje. Haar stemmingswisselingen leveren de nodige lachsalvo's op. Ook Lotte van der Made komt goed weg als Louise, de Franse dienstmeid met een heerlijk accent en onschuldige blik. Wilbert Gieske als Dr. Ludwig Bessner en Alexander Schuitema als William Smith zijn beide prima gecast en weten hun rol sterk over te brengen. Alle actie speelt zich af in één kamer aan boord van de Lotus waardoor geen ingewikkelde decorwisselingen nodig zijn. Uit niets blijkt echter dat we ons in Egypte bevinden. Het is Silyan Elkattabi die als Amon, de steward wat Oosterse sferen in het stuk moet aanbrengen. Een groot anker en wat uitvergrootte ijzeren constructies wijzen ons op een boot. Verder is het decor sober en zijn de rekwisieten minimaal. Een regieaanwijzing in het oorspronkelijke script over een kajuitraam dat pas na de pauze mag openstaan is hier niet meegenomen en dat is jammer omdat het toch een belangrijke aanwijzing zou zijn.
Vertaler en regisseur Jasper Verheugd weet er goed de vaart in te houden. De zogenaamde grapjes en oneliners van met name Doris Baaten zijn echter niet altijd goed getimed of komen wat vreemd over. Ook de gekunstelde liflafjes met choreografietjes en overleden mensen die weer ten tonele verschijnen hadden wat mij betreft overboord mogen blijven. De met vlagen dramatische muziek weet de spannende momenten mooi te benadrukken, alsof we ons in een film bevinden. De oplossing wordt uiteindelijk wat snel afgeraffeld maar het slotbeeld is dan wel weer heel erg mooi vormgegeven.
Wellicht weet je bij aanvang al wie de dader is. Toch blijft het fascinerend om te zien hoe het verhaal zich in het theater ontwikkeld en hoe de personages zich verhouden tot elkaar. Het werd dan ook tijd om deze voorstelling in het Nederlands te produceren en hulde dat REP Entertainment wederom een Christie naar het theater brengt.
Kijk hier voor meer informatie en kaarten.
Gezien 10 november 2024 Zaantheater Zaandam