Hoe maak je klassieke voorstellingen aantrekkelijk voor vooral het jonge theaterpubliek? Ach gewoon, door de stukken op te tillen naar de huidige tijd. Dat is precies wat TG de Klassieken doet en met succes. Aan het spelen van complete voorstellingen is nu een extra uitdaging geplakt. Dit project heeft als naam gekregen “Klassiekers op klad” In een nieuw makerslaboratorium ontmoeten schrijvers, makers en acteurs elkaar in een periode van slechts enkele dagen.
De basis is een klassieke schrijver. In de eerste serie is dat Shakespeare. Drie theaterschrijvers kiezen dan uit het oeuvre van Shakespeare een toneelstuk en halen hier één scène uit. Deze scène bewerkt hij/zij dan tot een klein nieuw toneelstukje zonder de essentie van het origineel te verliezen. Dit script wordt overhandigd aan de theatermaker en acteurs en zij gaan dan weer verder aan de slag zonder dat de scriptschrijver invloed heeft op het eindresultaat.
Het eindresultaat van deze werkmethode en samenwerking is meer dan bijzonder te noemen. Ik mag wel zeggen dat ik zeer verrast was door de drie mini toneelstukjes, waar ik de eerste serie van heb mogen genieten. De drie schrijvers die zich in dit experiment hebben gebeten zijn Daniël Cohen, Melanie Neeleman en Glenn Markesteyn. In dit experiment is er één uitzondering gemaakt, Daniël Cohen heeft bij zijn bewerking van "Twaalf" ( Twelfth Night ) ook de regie op zich genomen. Melanie Neeleman heeft haar tanden gebeten in "FEEKS" (The taming of the shrew) en Glenn Markesteyn heeft zijn creativiteit mogen botvieren op de scène met de langste titel die ik ooit ben tegen gekomen: "Amateurgezelschap de Driekoppige koe presenteert een open repetitie van “Een kort, langdradig stuk over de geliefde Pyramus en Thisbe' uit een soort van Midzomernachtdroom" (A Midsummer Night’s Dream)
Dat de chemie tussen de schrijver en de maker anders kan lopen is een intrigerend onderdeel van dit theaterexperiment. Melanie Neeleman had iets anders voor ogen dan de draai die haar creatieve team er van gemaakt hebben. Is ook niet zo onverwachts omdat de regie in handen is van een Collectief KLUSTER bestaande uit: Leonieke de Groot, Nathanaël Jason en Samuël van den Berg. In het gesprek na de scene die geschreven is door Melanie Neeleman is zij zichtbaar en hoorbaar verrast met de uiteindelijke uitvoering van haar script. Behalve dat het publiek verrast wordt, kunnen ook de schrijvers aangenaam of juist onaangenaam verrast worden. Ik vind dit een uitermate boeiend element aan dit experiment. Je weet echt niet wat je kan verwachten.
Met “Klassiekers op klad” heeft Annemieke Elstak weer een prachtig middel gevonden om klassiekers toegankelijk te maken voor het niet traditionele publiek. Dat er in dit makerslaboratorium naast de vaste ploeg van TG de Klassiekers en professionele theatermakers ook ruimte is gemaakt voor nieuwe talenten maakt dit project nog interessanter.
Dit artikel is geen recensie van deze voorstellingen. Dat kan ook niet maar ik wil wel even een extra compliment uitdelen aan Rositha Rikkers. Roshita studeert aan de DAPA en heeft bij mij een lach op mijn gezicht getoverd die er pas dagen later vanaf gevallen is. De scène waarin zij speelde is die met die lange naam en wat mij betreft heeft zij de humor in dit stuk aan haar kont hangen.
Hou de website van TG de Klassieken in de gaten voor de nieuwe serie “Klassiekers op klad” want het bijwonen van één van deze voorstellingen is meer dan de moeite waard.
TG de Klassieken maakt de klassiekers nog toegankelijker.
