Door Esther Raatgers / Foto's Andy Doornhein
Soms lijken dingen zo op hun plaats te vallen. Paul de Leeuw wordt in New York gegrepen door het toneelstuk 'The Normal Heart' en vraagt zich via Facebook af wie dit stuk naar Nederland brengt. Hij vindt gehoor bij Maarten Voogel en Frans Schraven van Theatergroep Opus One. Binnen twee dagen worden de opvoerrechten voor het stuk verkregen. Aan Opus One-huisvertaalster Coot van Doesburgh wordt de Nederlandse bewerking toevertrouwd, Job Gosschalk wordt aangesteld als regisseur van een actuele topcast met namen als Frederik Brom, Freek Bartels, Thijs Römer en Henriëtte Tol.
En in de periode dat Amsterdam zich opmaakt voor de jaarlijkse Gaypride, staat, niet toevallig, 'The Normal Heart' tien keer in het DeLaMartheater. Hoe mooi zou het zijn als 'The Normal Heart' ook in Nederland met open armen wordt ontvangen en op die manier een bijdrage levert aan de homo-emancipatie. Of het stuk werkelijk die kwaliteit heeft, kunnen we zien tijdens de try-out op 30 juli in de Mary Dresselhuyszaal.
Hoofdpersoon in het verhaal van 'The Normal Heart' is Ned Weeks. Als joodse homo is hij opgegroeid met de verhalen van de holocaust en heeft hij het zelf ook niet al te makkelijk gehad met het erkennen van zijn identiteit. Om hem heen worden steeds meer vrienden en kennissen ernstig en ongeneeslijk ziek door een nog onbekend virus. En, vechthond als hij is, klimt hij op de barricades om meer aandacht en geld te genereren om de ziekte, wat later AIDS blijkt te zijn, met man en macht te bestrijden. En dat blijkt niet makkelijk. Als toeschouwer ben je er wel getuige van dat Neds' strijd gestaag zijn vruchten afwerpt, maar 'The Normal Heart' eindigt op een moment dat de strijd tegen AIDS nog volop gestreden moet worden.
Stoelen en projecties op het achterdoek geven de kijker een idee van waar het stuk zich afspeelt. Frederik Brom, die de rol van Ned Weeks vertolkt, is de stabiele factor in vlotte scène-overgangen. We zien de worstelingen van hem en zijn tegenspelers in elke afzonderlijke scène, maar er is een voortdurend gebrek aan fysieke en emotionele geloofwaardigheid. Teksten als "Ik ben zo verliefd" worden niet ondersteund door een voelbare spanning. Ook het verhaal van Bruce (Kevin Hassing), die aanvankelijk een week lang zwijgt over het feit dat hij zijn geliefde in een vuilniszak illegaal heeft moeten laten cremeren, had van veel meer emoties en gelaagdheid kunnen worden voorzien. Als de hectiek, de wanhoop, de machteloosheid en de stress die synchroon lopen met het verhaal, meer ruimte zouden krijgen, dan zou het publiek nog veel meer geraakt kunnen worden.
De voorstelling bevat grappige teksten en is boeiend genoeg om te gaan bekijken, maar maakte tijdens de try-out op mij nog te weinig indruk om deze te kunnen bestempelen als 'must see'.
'The Normal Heart' is nog te zien tot 11 augustus in het DeLaMar theater in Amsterdam.
