De schadelijke gevolgen van het koppelen van psychische aandoeningen aan geweld
Fabian Franciscus is een cabaretier die zijn leven met autisme en OCD (Obsessieve-Compulsieve Stoornis) vaak deelt en verwerkt in zijn materiaal. Hij heeft zelf al een hoop meegemaakt en vergroot door zijn persoonlijke ervaringen de bewustwording van neurodiversiteit. Dit is enorm belangrijk, want er zijn nog steeds misvattingen en negatieve associaties over neurodiversiteit. Lees hieronder meer over Fabian’s perspectief en de petitie die hij is gestart.
Als er ergens een schietpartij of aanslag is geweest wil men graag één ding weten; had de schutter psychische problemen?
Zo ja, reageert men vaak opgelucht in de trant van; ‘oef, dan is het er in ieder geval niet een van ons...’. Maar volgens het Trimbos heeft 48% van de volwassenen ooit één of meerdere psychische aandoeningen gehad.
Door recente programma's als 'Een buitengewoon gesprek' (EO/NPO 1), ‘Levenslang met Dwang’ het telkens herhalen van 'Rain Man' (NPO2) en het in de media wegzetten van moordenaars met; 'ja, het kwam door zijn autisme' (zie b.v. de beeldvorming rond de Erasmusschutter) of door zijn ‘psychische problemen (zie ongeveer alle aanslagen)’, ontstaat er een heel rare stereotyperingen van psychische aandoeningen, of breder gezegd, ‘neurodiversiteit’.
Het rare is dat niemand deze stereotyperingen meer zou accepteren als het gaat om genderdiversiteit of diversiteit in etniciteit. Vervang de woorden ‘neurodiversiteit’, ‘autisme’ of ‘psychische aandoening’ voor een bepaalde etniciteit of een bepaald gender en je begrijpt opeens waarom het raar is dat stereotyperingen rond neurodiversiteit (dan wel neurodivergentie) nog wél worden geaccepteerd en zelfs volop worden gebruikt.
Op persoonlijk niveau:
Toen ik van school kwam kreeg ik een heel laag schooladvies. Ze hadden bij mij iets over het hoofd gezien, iets met autisme.
Ik ben van ZMOK (de allerlaagste versie van speciaal onderwijs), via heel veel schakelklassen naar de Universiteit gegaan waar ik twee studies simultaan deed.
Niet iedereen is dat gelukt helaas. Ik ken veel mensen die tussen wal en schip zijn gevallen omdat veel werkgevers, zeker in het begin van een carrière, dat diploma als heilig zien als het om niveaubepaling gaat.
Tijdens mijn studie ben ik uiteindelijk zwaar overprikkelt en depressief geworden. Door veel te maskeren, toen dat nog lukte, leek het van buiten alsof dat allemaal prima ging, maar een betere begeleiding had daar zeer zeker veel bij geholpen! Wat nog meer had geholpen was een betere beeldvorming. Het is totaal niet makkelijk om te zeggen dat je kampt met psychische problemen of aandoeningen.
Ik doe soms ook heus wel 'rare' dingen en heb vast mijn beperkingen, maar ik kan juist ook super veel andere dingen veel beter en heb zeer unieke eigenschappen en talenten. Dat laatste zie je in de media amper. En is één van de redenen waarom vooral jonge mensen met autisme nooit een baan krijgen of telkens na een korte dienstbetrekking worden ontslagen. Zoals ook ik. Op een gegeven moment was ik oprecht goed in ontslagen worden, omdat ik er zoveel ervaring mee had.
Toen mijn vriendin bij haar baan aan haar collega's had toevertrouwd dat ze autisme heeft, kwam er helaas niet meer begrip. Wat ze wel te horen kreeg was: maar waarom neem je dan geen Wajong en doe je gewoon lekker niks?