'Tien om te Zien, de Musical' levert zoveel pure, onbezorgde fun in het Studio 100 Pop-Up Theater dat het onmogelijk is om niet twee uur lang met een kamerbrede glimlach op de tribunes te zitten. De nieuwste feelgoodmusical van Studio 100 is niet één hit, maar wel tientallen hits.
Door Robin Peeters / Scènefoto’s: Studio 100
Wat een terugkeer in de tijd was het zondagnamiddag in Puurs. Voor ‘Tien om te Zien, de Musical’ hadden een hoop premièregasten zich laten verleiden om nog eens hun allerbeste ninetiesoutfit uit de kast te halen. De terugkeer naar 1989 leek wel een feit, een nostalgische terugkeer naar de hoogdagen van de Vlaamse commerciële televisie toen bij de start van VTM the sky the limit leek. Het is dat nostalgische gevoel, een retour naar een – voor veel mensen – minder gecompliceerde tijd, dat ‘Tien om te Zien, de Musical’ perfect weet te capteren.
Nog voor de show start worden er beeldfragmenten getoond van acts die ooit bij het populaire Vlaamse liedjesprogramma gepasseerd zijn waarna niet Gert Verhulst de gebruikelijke introductie deed, maar wel voormalige ‘Tien om te Zien’-presentatoren Willy Sommers en Anne De Baetzelier. Later tijdens de voorstelling zullen de twee nog een aantal keren de revue passeren in de 1989-versie van zichzelf. Het zijn dit soort cameo’s – van mascotte Amedee tot VTM’s voormalige oppernieuwslezer Dany Verstraeten die, in een verjongde versie van zichzelf, opduikt in een héérlijke scène – die de nostalgische terugblik alleen maar versterken.
‘Tien om te Zien’ is een sterk merk in Vlaanderen en weet een instant warm gevoel te geven aan de generatie die met het programma is opgegroeid. In dat opzicht is het een logische keuze dat Studio 100 de opvolger van ‘Vergeet Barbara’, goed voor 120.000 verkochte tickets, ophangt aan dat televisiebegrip. Het zorgt wel voor een andere uitdaging: wat kan je als publiek verwachten? Een soort re-enactment van de shows en opnames? Of gaat het geheel een hoop breder dan dat?
Dat het dat laatste is geworden, wordt meteen duidelijk bij de start van de voorstelling. Het publiek is immers niet aanwezig bij de opname van de artiestenparade, maar wel bij de ‘Soundmixshow’, een andere VTM-hit uit de jaren 90. Alles ademt de glorieperiode van de commerciële televisie: een fonkelende showtrap, een groot ballet, een livepubliek en een spring-in-‘t-veld-presentator (Dorian Liveyns zet een heerlijke versie van Bart Kaëll neer) die wekelijks de openingssong van de uitzending voor zijn rekening mag nemen en met enige regelmaat een variant op “Amaai zeg wauw!” mag uitstoten als bindtekst. Het uitstekende kostuum- en lichtontwerp helpt om vanaf die eerste scènes de sfeer te versterken met eerder gelige belichting en groteske outfits uit die tijd.
Het gezin Verstappen, met moeder Marijke (Ruth Beeckmans), vader Luc (Peter Thyssen) en hun 18-jarige zoon Steven (Mathias Mesmans) komt, samen met huisvriend Paul (Tom Audenaert met een hilarische permanent), aan bij de opnames van deze ‘Soundmixshow’. Hier wordt Steven op slag verliefd op Anne (Laura Tesoro) die er als stagiaire werkt.
Marijke en Luc hebben via via kunnen regelen dat ze aan de show mogen deelnemen als Luc Steeno en Sandra Kim. De populaire zanger Bobby V. (Kürt Rogiers) is het gastjurylid van de dag en Marijke blijkt een grote fan. In de roddelpers duikt echter op dat Bobby V. op mannen zou vallen, een gerucht dat manager Wendy (Nathalie Meskens) maar al te graag de kop wil indrukken, ook al correspondeert de zanger met een geheime aanbidder. Via een louche truc slaagt Wendy erin om Bobby en Marijke te laten kussen voor de camera’s waarop het gezin Verstappen uiteen valt.
BV-kapper Davy (Jonas Van Geel) heeft op zijn beurt een ander idee: het oprichten van de eerste Vlaamse boysband ‘The Crispies’, genoemd naar ’t Krokantje, de frituur van Paul, waar het plan gesmeed werd. Het viertal – Steven, Davy, Luc en roadie Paul – wil met hun eerste song, ‘Ik Wil Je’, een plaats veroveren in ‘Tien om te Zien’. Luc en Steven willen op hun beurt vooral het hart van Marijke en Anne (terug)winnen.
Het is duidelijk dat veel elementen uit het script van Tijl Dauwe zo van de pot gerukt zijn – Peter Thyssen in een boysband! – dat je maar best je verstand in de garderobe kan achterlaten. Maar gek genoeg werkt het wél. Dat de verhaalopbouw hard moet teren op overdrijvingen, misverstanden, toevalligheden en “per ongelukjes” en dat bepaalde scènes vooral geschreven lijken te zijn om de show lang genoeg te maken en om nog een paar extra hits in de voorstelling te verweven, ga je op den duur loslaten door de onmiskenbare kwaliteit die het gigantische speeloppervlak vult.
Het script en de regie van Dauwe geven immers wat het publiek verwacht van een ongecompliceerde feelgoodmusical, maar de voorstelling raakt ook een kant van die showbizzperiode aan waar populaire zangers en TV-gezichten in de kast bleven uit vrees om een groot deel van hun publiek kwijt te spelen. Wanneer aan het einde Bobby V. toch durft te zijn wie hij is en zijn geheime aanbidder kust, reageert Luc hier simpelweg op met “Schoon hé” en gaat het leven gewoon door. In dat opzicht is het jammer dat Jonas Van Geel, die z’n rol (eerder een typetje) weliswaar prima speelt, alle clichés van de nichterige coiffeur en de bijhorende stortvloed aan dubbelzinnigheden uit de kast mag halen. De suggestieve slapstickscène met een defecte wasmachine was alleszins van het goede te veel.
Insidermopjes die verwijzen naar de deelname van Nathalie Meskens aan ‘The Masked Singer’, de op komst zijnde sloop van het Pop-Up Theater (“Dat kot is hier ook gereed voor de afbraak”) en een sneer naar de zangcarrière van Laura Tesoro zijn gelukkig gedoseerd en voelen niet gratuit aan.
Uiteindelijk draait het in ‘Tien om te Zien, de Musical’ om de hits en de ninetiesnostalgie en daar zit deze wervelende show vol van. Uiteraard bezingt Steven zijn halsoverkop verliefdheid voor Anne met het gelijknamige nummer van Clouseau. Mathias Mesmans moet duidelijk moeite doen om de song aan te kunnen, maar hij houdt stand. Het zijn ook die vele spetterende ensemblemomenten, in de als vanouds geweldige choreografie van Martin Michel, die het energiepeil en de onbezorgdheid in de zaal alleen maar doen toenemen. Een onbezorgdheid die een hoogtepunt bereikt wanneer Steven op zijn mobilette met de rest van de schoolgaande jeugd naar huis rijdt op de tonen van ‘Mooi weer vandaag’ (Bart Kaëll). Het is een mooi moment dat verder opbouwt wanneer Laura Tesoro de song overneemt in de VTM-studios en een heerlijke dancebreak de kers op de taart wordt. Tesoro weet zodanig te shinen in een musicalcontext dat je alleen maar kan hopen dat ze die carrière meer ruimte geeft.
Wanneer Tesoro en Mesmans later een formidabele versie van ‘Door de wind’ brengen, kan Studio 100 nog eens tonen wat ze – zelfs wanneer de tribunes niet rijden – kunnen doen met de technische mogelijkheden in Puurs. De scène is groot en klein tegelijk en wanneer de storm opkomt, wordt het geheel adembenemend in combinatie met de fantastische song van Ingeborg en Stef Bos. Kippenvel. Hetzelfde kan gezegd worden over het prachtig opgebouwde ‘Veel te mooi’ (Erik & Sanne).
Als niet elke mop van een even hoog niveau is, zijn er gelukkig nog een aantal topacteurs in ‘Tien om te Zien, de Musical’ aanwezig. Zo ook Ruth Beeckmans die zelfs met een woordspeling als “oh gay” (wanneer ze “okay” bedoelt) wegkomt. Beeckmans is niet de allerbeste zangeres, maar krijgt gelukkig haalbare nummers. Hetzelfde geldt voor Kürt Rogiers die met ‘Oh, Marijke’ (Sam Gooris) een haalbare zangkaart kreeg. Rogiers weet raad met z’n personage en zet een overtuigende vertolking neer.
In een jukeboxmusical is het niet evident om elke song op een even briljante manier te verwerken in het verhaal. Zo ook ‘Liefde is een kaartspel’ van Lisa del Bo dat wat magertjes werd geënsceneerd. Hoewel het moeilijk is om volledig mee te gaan in het wel erg ééndimensionale personage dat Nathalie Meskens vertolkt, is haar vocale prestatie impressionant alsook de schitterende ninetiespakjes waarmee ze op het toneel verschijnt.
Wanneer Wendy later incognito opduikt in de “men only” Disco Beauty Queen neemt het script terug een vreemd zijstapje. De scène op de muziek van ‘Ca c’est la vie’ (Danny Fabry) is wel weer zo’n formidabel ensemblemoment dat je het de makers instant vergeeft. Binnen dat ensemble zijn er enkele castleden die hun moment in de spotlight grijpen via enkele leuke bijrollen waaronder Maja Van Honsté, Kenny Verelst, Mike Wauters en de eerder genoemde Dorian Liveyns. Charlotte Campion valt nog het hardst op dankzij haar topversie van ‘Hé lekker beest’ (Isabelle A) tijdens de zalig zomerse scène op de Blankenbergse camping Bonanza.
Dat de vele Vlaamse ‘Tien om te Zien’-hits de geweldige rode draad vormen doorheen de show, is niet in het minst te danken aan de werkelijk waanzinnig straffe arrangementen en (under)score van Xander Tillon die tegelijk hedendaags als nostalgisch aanvoelen. Zijn mashup van ‘Laat’ en ‘Diep’ van Get Ready met daarin ook de tonen van ‘Take My Love’ (Good Shape) was één van de absolute hoogtepunten van de voorstelling. Tillon slaagt er zelfs in om een onvervalste rockklassieker als ‘Ik wil je’ (De Kreuners) opeens te laten klinken als een boysbandsong die in de jaren 90 absoluut de hitlijsten had bestormd.
Na afloop van de première kwam Anja Van Mensel (CEO Studio 100 Benelux) haar hoop uitdrukken dat het publiek met deze voorstelling een avond zou beleven waarbij ze voor twee uurtjes hun zorgen aan de kant kunnen schuiven om met een brede glimlach onbezorgd te genieten. En daar is het team achter ‘Tien om te Zien, de Musical’ volledig in geslaagd. Wat een feest!
Info & tickets: www.tienomtezien.live
Gezien op zondag 8 december 2024 in het Studio 100 Pop-Up Theater in Puurs.