Met veel flair en een flinke scheut nineties-nostalgie serveert ‘’t Schipperskwartier’ een vermakelijke zomerkomedie die niet altijd verrast, maar wél vaak doet lachen. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
Door Robin Peeters / Scènefoto’s: Wanne Synnave
De nineties zijn hot. Het decennium wordt niet alleen meer gebruikt als kapstok voor megaparties, maar ook de theaterwereld probeert vaker te kapitaliseren op die hunkering naar een tijd waarin alles simpeler, maar ook een tikkeltje fouter was. Na Studio 100’s ‘Tien om te Zien, de Musical’ gaat ook producent Het Achterland back to the 90’s met hun nieuwe zomerkomedie ‘’t Schipperskwartier’. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
Middenin de Antwerpse rosse buurt baten Thierry (Ludo Hoogmartens) en Marleen (Myriam Bronzwaar) een trouwboetiek uit. Als locatie is het Schipperskwartier niet meteen de meest ideale plaats voor ‘De Witte Jarretel’ en op de dag van de klant blijft Thierry dan ook zitten met zijn fles champagne. Ondertussen wacht hij op zijn vrouw Marleen die op een Nederlandse trouwbeurs inspiratie heeft opgedaan. Niet alleen wat betreft hun core business, maar Marleen heeft er ook een vibrator opgepikt. “Dat maakt vrouwen gelukkiger dan ABBA en chocolade samen.” Een cadeautje dat ze liever geheim hield, maar dankzij sekswerker Sonja (Charline Catrysse) zich toch als een trillend vuurtje verspreidde. En wat blijkt? Anno 1991 is er ook in Vlaanderen al een hoop interesse voor deze pikantere speelgoedjes…
Op alle manieren capteert ‘’t Schipperskwartier’ die nineties-vibe sterk. Van de heerlijke kostuums en pruiken (Griet Van Landeghem en Kim Van den Berge) tot de rode tapis plein in de trouwboetiek – qua productieontwerp ben je zo terug in de glorietijd van Boris Jeltsin en de VTM. De heerlijke soundtrack – denk ‘Let’s talk about sex’, ‘Thriller’ en ‘Barbie Girl’ – werkt sfeerversterkend. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
In het script van Dirk Van Vooren en Manu Jacobs – waarbij Jacobs ook voor de regie tekende – worden maatschappelijke fenomenen uit die tijd meegenomen. Mensen durfden individueler te denken over hun levensstijl, gendergelijkheid kwam meer op de agenda en Vlaanderen werd kortweg progressiever. Al clasht dit binnen de generaties: dochter Wendy (Julie Daems) krijgt zowat alles gedaan van haar vader, maar sommige richtingen in haar levenspad worden minder euforisch onthaald. De ruggengraatloze, aandoenlijke goedzak van een vader en echtgenoot wordt voortreffelijk vertolkt door Ludo Hoogmartens die de lachers geregeld op zijn hand krijgt met zijn zoveelste tactloze opmerking. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
Politiek botste dat progressieve ook met het traditionele, wat belichaamd wordt door Mark - geestig vertolkt door Ludo Hellinkx met briljant haarstukje. De onuitstaanbare broer van Thierry heeft immers de plaats van lijstduwer gekregen op de CVP-lijst met zijn slogan “Schoon schip in het Schipperskwartier”.
Nu ja, voor maatschappelijke relevantie komt er niemand kijken naar een zomerkomedie, maar Van Vooren en Jacobs hebben het toch mooi verweven in hun script dat vooral bulkt van de grappen en komische situaties. De opening zet alleszins de toon dankzij de hilarische Charline Catrysse die de ene geweldige mop en oneliner pijlsnel en met een perfecte timing over het publiek stort. Als prostituee Sonja – met een dikke West-Vlaamse tongval – heeft ze tegen Thierry al een hoop te zeggen over haar “kalantjes” van die vroege ochtend. Het verschil tussen seks met een havenarbeider en een scoutsfuif? “Gien! ’t Is allebei met veel lawaai en achteraf een hoop opkuis.” Elke scène met Catrysse was een geestig feestje, maar ook wanneer er enige tragiek in het verhaal kroop, wist de actrice de juiste klemtonen te vinden. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
Wanneer de grappendichtheid zo hoog wordt gehouden, is het niet verwonderlijk dat niet elke kwinkslag even goed doel raakt. De grap over herten en de Ray-Ban-zonnebril kent haast iedereen, maar Myriam Bronzwaar slaagt er dan toch in om die op haar unieke manier te brengen, zodat je alsnog in de lach schiet. De actrice krijgt de lachers helemaal op haar hand wanneer ze met Maarten Bosmans (als Hubert, zoon van de notaris) een werkelijk dolkomische scène speelt waarbij het ene misverstand gevolgd wordt door de zoveelste onbedoeld seksuele toespeling. Het is in die razendsnelle scènes dat zowel regie als script kunnen uitblinken.
Bosmans is sowieso formidabel als Hubert. Of eerder “Hubèw”, zoals hij zelf zegt door zijn spraakgebrek. “Curriculum vitae” uitspreken was helemaal onbegonnen werk voor de notariszoon, wat het publiek haast deed besterven van het lachen. En laat Bosmans opdraven met zijn broek op zijn enkels of met een knalroze latex jurkje en het publiek slaakt zelfs een gilletje. Sowieso brachten zijn scènes de nodige schwung terug in de voorstelling wanneer die wat dreigde stil te vallen. Geen fijnbesnaarde humor – alsof het publiek dat een worst zal wezen – maar met zoveel verve gebracht. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
Echt verrassend wordt het script zelden en ook de humor is enigszins doorzichtig, maar storen doet het niet. Ondanks die voorspelbaarheid van de verhaalontwikkeling – of juist daardoor? – denderde de ruim één uur durende eerste akte voorbij. Het tweede deel, waar plottwists en tragiek eerder gekunsteld aanvoelden, kende minder vaart. Er viel nog meer dan voldoende te lachen, maar de opbouw naar de ontknoping verliep met horten en stoten waarna de verschillende verhaallijnen iets te snel en simpel – op een drafje – werden afgehandeld. Afronden met een herwerking van Clouseaus hit ‘Anne’ naar ‘Sonja’ zorgde zo voor een te geforceerd feel good einde.
Met ‘’t Schipperskwartier' levert Het Achterland een nostalgische zomerkomedie af die niet pretendeert meer te zijn dan wat ze is. De voorstelling blinkt uit in timing, typetjes en een flinke dosis nineties-charme, waarbij vooral de cast het publiek moeiteloos weet mee te slepen. Ondanks enkele voorspelbare wendingen en een wat afgeraffeld slot, blijft het geheel overeind dankzij de aanstekelijke energie en het spelplezier dat van het podium spat. Zoals een foute hit uit de jaren 90: voorspelbaar, een tikje over the top, maar héél aanstekelijk. En voor je het weet, zing je toch weer mee. Recensie - ’t Schipperskwartier: weinig subtiel, wel heel geestig
Info en tickets: www.fakkeltheater.be
Gezien op zondag 6 juli 2025 in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in Antwerpen.