De Vlaamse 'Pretty Woman – De Musical' is best amusant voor nostalgici. Hoewel het plot op z’n minst bedenkelijk is en het scènebeeld er "pretty cheap" uitziet, slaagt Helle Vanderheyden erin te schitteren in de rol van Vivian Ward. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
Door Robin Peeters / Scènefoto’s: Steven Hendrix
“Met geld is alles te koop in een patriarchaat!” Op basis van het dunne plot van ‘Pretty Woman – De Musical’ zou dat een veel passender moraal zijn die Jervin Weckx op het einde als ‘Happy Man’ mag scanderen. Nu maakt de voorstelling zich er nogal gemakkelijk vanaf met “Zonder dromen zijt ge verloren, dus blijf dromen!” alsof dàt de boodschap is van het verhaal... In ‘Pretty Woman’ is het immers gemakkelijk om te dromen en je leven om te gooien als je miljonair bent of alleszins met ééntje optrekt. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
In 1990 was de gelijknamige romcom van Garry Marshal een klinkend succes. Hoewel het plot de tand des tijds slecht doorstaan heeft, blijft het een vermakelijke film voor wie z’n feminismeknop een uurtje of twee kan uitschakelen. De ninetiesrelikwie blijft natuurlijk een product van z’n tijd. Waarom er in 2018 alsnog een musicalversie werd gemaakt zonder het bronmateriaal een hedendaagse update te geven is daarom op z’n minst vreemd te noemen. Nu ja, buiten de evidente commerciële redenen natuurlijk in een entertainmentmarkt die graag kapitaliseert op nostalgie. Zowel op Broadway als op de West End als in Utrecht werd de show immers een behoorlijk commercieel succes, maar bij de grote awards werd de musical steeds straal genegeerd. Op basis van het gedateerde plot is dat terecht, al hadden de – echt wel! – catchy poprocksongs van Bryan Adams en Jim Vallance meer lof verdiend. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
Ook in Vlaanderen geen update voor ‘Pretty Woman’ en krijgt het publiek – uitstekend voor de herkenbaarheid – dezelfde mannelijke fantasie uit de jaren 90 voorgeschoteld. In de show zien we zakenman en miljonair Edward Lewis die, verdwaald op de Hollywood Boulevard, prostituee Vivian Ward oppikt om hem de weg te wijzen naar zijn luxehotel. Tegen betaling uiteraard. En hoe meer hij betaalt, hoe langer Vivian bij hem wil blijven. Toch alleszins één week tot zijn belangrijke zakendeal – bedisseld tussen de grote meneren – afgerond is. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
Edward begint al snel gevoelens te krijgen voor Vivian, die, op haar beurt, ook niet ongevoelig blijkt te zijn voor zijn charmes wanneer hij haar overlaadt met dure jurken, exclusieve uitjes en een ongelimiteerde creditcard. Al is shoppen op Rodeo Drive voor de prostituee niet eenvoudig wanneer de vrouwelijke winkelbedienden haar niet willen helpen omdat ze niet in het juiste plaatje past. Achteraf blijkt dat een “big mistake” te zijn. “Huge!”. Gelukkig is er de mannelijke hotelmanager die wat telefoontjes pleegt en zo Vivian toch uitgedost krijgt zoals dat hoort in restaurant Voltaire. En gelukkig is er ook Edward die de puntjes op de i gaat zetten in de boetieks door samen met Vivian met zijn creditcard te gaan zwaaien. “En geslijmd worden zal er!”.
Wanneer de relatie tussen de zakenman en de prostituee toch niet zo eenvoudig lijkt te zijn en het geheel op de klippen dreigt te lopen, is er gelukkig nog “Een Groot Gebaar” en krijgt iedereen plotsklaps het happy end waarop gehoopt werd.
Openen doet ‘Pretty Woman’ met ‘Welkom in Hollywood’. Waar de show vanaf de eerste seconde hoort te ontploffen – en de basis zou moeten leggen voor een heerlijk avondje hersenloos entertainment – valt de openingssong in de Vlaamse productie plat. Jervin Weckx laat in deze voorstelling wederom zien dat hij van alle markten thuis is, van zijn warme vertolking als hotelmanager tot hilarische boetiekeigenaar, maar als zwervende gids blijkt de openingssong vocaal te uitdagend. Voeg daar het allesbehalve indrukwekkende scènebeeld aan toe, bestaande uit stellingconstructies die de contouren van het podium volgen – hoger aan de zijkanten, lager achteraan het speelvlak met daarop de liveband – en enkele rollende geschilderde panelen, en je krijgt een valse start die moeilijk goed te maken is. De budgetvriendelijkheid van deze Vlaamse ‘Pretty Woman’, blijft de volledige voorstelling storen. “Less is more” is een prima musicalcredo, tenzij – zoals hier – “less” vooral “minder” betekent. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
Rocksong ‘Rodeo Drive’, in haar musicaldebuut knap gebracht door een zéér sterke Anouck Luyten, wordt tegengewerkt door een duffe modeshowstaging. En ‘Verder dan de zon’ is in hetzelfde bedje ziek. Helle Vanderheyden mag weliswaar al een eerste keer formidabel uitpakken, maar helaas wordt dat moment tenietgedaan door een knullige choreografie met de ontiegelijk lelijke rollende panelen die de ‘Walk of Fame’ moeten uitbeelden. Wanneer aan het einde van de voorstelling Vanderheyden op ijzersterke wijze ‘Ik kan niet terug’ brengt, kan ze pas echt haar talent ten volle etaleren. Geen gedoe met lowbudgetdecorelementen, maar een straffe musicalactrice die laat zien dat ze enkel een spot nodig heeft om het publiek vlot mee te nemen in haar verhaal. Zelden voelde een open doekje zo terecht aan.
Naarmate de eerste akte vorderde, begon de kwaliteit van de voorstelling toe te nemen. Met de heerlijke ‘Als je straks naar hem lacht’-scène, inclusief zeer geestige dancebreak in een choreografie van Laurent Flament, wist Weckx zijn minder overtuigende start helemaal goed te maken. Ook bij het publiek dat de scène beloonde met het grootste applaus van het eerste deel. Meteen erna wist ‘Pretty Woman’ nogmaals te wervelen in het spetterende ‘Kom sta op en dans’ en ook pauzefinale ‘Jij bent zo mooi’ was sterk genoeg om het publiek met een fijn gevoel richting foyer te laten gaan. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
Een ander opmerkelijk sterk moment in die eerste akte was het kleine ‘Vrij zijn’ – echt een sterke song van Adams en Vallance – dat knap, breekbaar gebracht werd door Tom Dingenen in zijn musicaldebuut. Het zorgde misschien voor het grootste kippenvelmoment van de avond. In andere nummers, waaronder het mooie ‘Ver van huis’, viel Dingenen vocaal te licht uit, maar ook qua emotie bleef de acteur te veel op dezelfde noot hangen. Waar in de filmversie de chemie tussen Richard Gere en Julia Roberts van het scherm spat, lukte dat in de Vlaamse musicalversie te weinig door de vlakke vertolking van Dingenen. De emotionele ontwikkeling van het verhaal moet vooral gedragen worden door Vanderheyden die dat met verve doet.
Tekenend voor de matige spanningsboog in de tweede akte was de persoon op de rij voor me die meer dan eens de meldingen op z’n iPhone wou checken. Niet dat wat het publiek voorgeschoteld kreeg slecht was – absoluut niet – maar het geheel bleef, tja, ‘underwhelming’. De houten panelen werden platte wolkenkrabbers en de metamorfose van geldbeluste zakenman naar iemand die meer in het reine wil komen met zichzelf wordt ook niet al te geloofwaardig neergezet. “Het is gemakkelijk om rustig je leven en beslissingen te herbekijken als je zwemt in het geld”, zou een cynicus durven denken. Wanneer Edward Lewis tegen zijn zakenpartner Philip Stuckey (heerlijk onuitstaanbaar vertolkt door David Cantens) roept “Gij wijdt uw leven niet aan mij, maar aan het geld!”, klinkt dat eveneens nogal gemakkelijk uit de mond van een miljonair. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
In de tweede akte slaagt regisseur Stany Crets erin om het sobere decorontwerp mooi uit te spelen in de operascène waarin de liefde ook vanuit Vivian begint te groeien richting Edward. Als operazangeres levert het Oonagh Jacobs een open doekje op door haar solo uit ‘La Traviata’, maar ook visueel is het geheel een pareltje wanneer de scène vlot overgaat van opera, naar premièrefeest en naar hotelkamer op de tonen van ‘Jij en ik’. Dingenen speelt het verre van slecht, maar het is toch weer Vanderheyden die weet uit te blinken.
Op een drafje werkt de tweede akte zich vervolgens doorheen een conflict, een Hollywoodgebaar en een happy end om iedereen met een fijn gevoel naar huis te laten gaan. Dat lukt producent Deep Bridge ook, maar zodra je op de parking bent, ben je mogelijk al een groot deel van de voorstelling vergeten. Behalve natuurlijk de ijzersterke prestatie van Helle Vanderheyden. Da’s er ééntje voor in de boeken. Recensie Helle Vanderheyden schittert in Pretty Woman
Info en tickets: www.deepbridge.be
Gezien op zondag 23 maart 2025 in de Antwerpse Stadsschouwburg.
