The Analogues hebben de top bereikt als beste Beatles tributeband van de wereld. Ruim zeven jaar op het podium te hebben gestaan met het vertolken van albums die de Beatles zelf nooit live voor een groot publiek hebben gespeeld. Het is begonnen met het album “Magical Mystery Tour” daarna kwamen “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”, “The White Album”, “50 Years Abbey Road Tour”. Nu tourt de band met het afscheidsconcert “Hello Goodbye”.
In de coronaperiode was er ineens voldoende tijd om na te denken wat The Analogues nu eens zouden gaan doen, daar alle muziek van de Beatles nu wel live waren gespeeld. Waarom gaan we geen eigen muziek maken was het idee. Ieder bandlid schrijft een paar nummers en uit al die nummers gaan we een album maken. “The Analogues Sideshow” is zo geboren.
Dit jaar is dit album dan ook daadwerkelijk uitgekomen. Door de Nederlandse pers is dit album warm ontvangen. Ik heb gewacht met het ventileren over mijn mening over dit album omdat ik het live wilde horen. The Analogues komen, wat mij betreft, live het beste uit de bus.
Tien december is het dan zover en in poptempel Paradiso in Amsterdam mag ik getuige zijn van de live geboorte van het album “The Anologues Sideshow”.
Al ruim voor het openen van de deuren om zeven uur staat er al een respectabele rij mensen te wachten op de Weteringschans. Veel echte ‘Analogues’ fans zie ik en gelukkig, hier en daar mensen die de gemiddelde leeftijd wat naar beneden halen. De weinige zitplaatsen in Paradiso zijn ook in een mum van tijd allemaal bezet. De zaal is rond dit tijdstip niet echt vol te noemen. Ik denk dat sommige mensen hebben gedacht, dat voorprogramma, laat dat nog maar even zitten, ik kom wel iets later.
Die mensen hebben wat vuurwerk gemist. In het voorprogramma staan The Mocks. Deze naam zullen we niet gauw vergeten! Schrijf het op, google het. Deze drie jonge gasten uit Nieuw Vennep hebben wat in hun mars. Geïnspireerd door de mod-beweging met muziek van The Kinks, The Who en The Motions. Deze heren, Tim Meeuwissen, Jimi van Egmond en Rens van der Sluis lijken qua look rechtstreeks uit de zestiger jaren te zijn gekomen. Als The Mocks los gaan gaat het dak van Paradiso er zowat af. Wat een power en energie wordt er de zaal ingestuurd. Niet alleen in geluid maar ook het optreden bruist van ongekende kracht.
The Mocks doen geen concessies aan hun muziek. De nummers zitten qua tekst en muziek goed in elkaar. Helaas was het volume deze avond voor sommige mensen in de zaal wat te luid. Ook tijdens dit optreden heerste het fenomeen The Dutch Disease, het keihard met elkaar praten over van alles behalve over de muziek die er te horen is. Een irritante Nederlandse gewoonte waar we maar niet van af schijnen te komen. Want ondanks het volume van The Mocks kon ik werkelijk ieder woord van de conversatie achter mij meeluisteren.
Ondanks dat onzinnige gezwets hebben de The Mocks mij meer dan verrast. Hier gaan we vast en zeker meer van horen. Na een korte break is het dan zover, iets na half negen, “The Analogues Sideshow Live” in Paradiso.
Ik ben blij dat ik niet mijn eerste menig van dit album al had opgeschreven. Deze nieuwe muziek komt live pas echt tot leven. De gecreëerde sound is onmiskenbaar geïnspireerd door de Beatles. Echter, er zijn nu een aantal extra lagen met een andere Analogues sound toegevoegd. Dertien onmiskenbare nieuwe nummers, die ieder zijn eigen identiteit hebben gekregen doordat ieder bandlid ze afzonderlijk geschreven heeft.
Prachtige ballads zoals “Stil Waiting” en “Magnetic fields” worden afgewisseld met meer uptempo nummers zoals “Goodfoot” en “Patience”. Ik vraag mij nu af, als de Beatles door waren gegaan, hadden zij deze nummers dan ook niet geschreven kunnen hebben? Deze nieuwe Analogues sound is wel nog steeds herkenbaar als de sound die ze de afgelopen acht jaar hebben laten horen. 
Het album bevat dertien pareltjes van liedjes met als uitsmijter “Still Waiting”. Dit nummer klinkt vanavond als de titelsong van een nieuwe James Bond film. Zeker als het hele orkest in dit nummer tot leven komt. Wat een waanzinnig nummer. Voor de eerste keer live een nieuw album spelen is ook voor deze ervaren muzikanten een spannend moment. Dat het dan nu en dan technisch niet helemaal goed gaat, maakt zo’n show alleen maar persoonlijker.
Als ik nu thuis naar “The Analogues Sideshow” luister, dan klinkt dit album zo intens veel beter.
De dames achter mij, die lijden aan The Dutch Disease zijn nu stil en onder de indruk. De helende werking van de muziek heeft gewerkt.
Het is tijd voor een drankje want deze avond is nog lang niet voorbij.
Deze speciale avond heeft ook nog een extra betekenis. “The Analogues” doneren al het geld wat deze avond binnen komt aan Warchild. Fred Gehring heeft aan deze mooie organisatie een voorlopige check mogen geven van € 26.823.
Het derde deel van deze avond, ja het publiek wordt verwend, is een top tien van meest populaire Beatle nummers die The Analogues de afgelopen jaren hebben gespeeld. Niet de keuze van de mannen zelf maar de keuze van het publiek.
Dit is echt een mooie uitsmijter van deze bijzondere avond. Op nummer tien staat “Back in the U.S.S.R.” en nummer één is, hoe kan het ook anders “While My Guitar Gently Weeps”. Met weer de weergaloze gitaar solo van Jac Bico.
Ondanks alle muziek waarmee ik vanavond al verwend ben, komt er toch een knallende toegift. Merijn van Haren laat mijn oren nog even vollopen met “Helter Skelter”. Hoezo voel je je voeten als je al meer dan twee en een half uur op één vierkante meter staat? Wat een stem en wat een energie.
Met “Ding Dong, Ding Dong” van George Harrison is deze fantastische avond ten einde gekomen.
Ik hoop van harte dat “The Analogues” in meer clubs het publiek gaan laten genieten van “The Analogues Sideshow”. Ik schreef al eerder “The Analogues” zijn misschien wel beter dan de Beatles, voor mij is met het uitkomen van dit nieuwe originele album het bewijs geleverd dat “The Analogues” tot de top van de wereld behoort.
Gezien op 10 december 2022 Paradiso Amsterdam