De sterke prestaties van de cast van ‘Peter Pan’ kunnen slechts deels afleiden van het grootste euvel van deze zwalpende reis naar Nimmerland: een creatieve insteek die met – sorry voor de woordspeling – “haak en ogen” aaneenhangt.
Door Robin Peeters / Scènefoto’s: Steven Hendrix
Producent Deep Bridge heeft ondertussen al een flinke traditie opgebouwd met het brengen van gemoderniseerde sprookjesmusicals. De familievoorstellingen krijgen een verrassende insteek mee, worden gekenmerkt door aanstekelijke liedjes – ‘Ik hinnik’ uit ‘Rapunzel’ komt me metéén voor de geest – en het doelpubliek smult ervan. Waar het bij deze shows soms misloopt is dat, door een overdaad aan lolligheden en zijstapjes, de onderliggende thema’s ondergesneeuwd raken door een teveel aan ballast. Bij de ene voorstelling zit de verhouding al wat juister dan bij de andere. Helaas helt ‘Peter Pan’ naar de foute kant van de balans. Wanneer Tinkerbel zich bij aanvang van de voorstelling voorstelt als een elfje, maar dat zij dus eerst een eentje was, dan een tweetje, dan een drietje – “Ja, doe maar mee!” – dan een viertje, … gaat er in ieder geval een eerste alarmbelletje af in mijn hoofd.
In het programmaboek vertelt scriptschrijver, regisseur en componist Stany Crets met veel bewondering over het wereldberoemde kinderboek van J.M. Barrie uit 1911. Het is een tijdloos verhaal over kinderen die volwassen willen worden en volwassen die stiekem verlangen naar hun kindertijd. ‘Peter Pan’ vertelt immers het verhaal van een jongen die niet volwassen wil worden en op het magische eiland Nimmerland leeft. Op één van zijn reizen naar Londen ontmoet hij Wendy Darling en haar broers John en Michael. Peter neemt het drietal mee naar Nimmerland. Daar beleven ze spannende avonturen, ontmoeten ze de verloren jongens en krijgen ze te maken met de slechte Kapitein Haak en zijn piraten. “Op dat kruispunt, tussen verlangen en herinnering, staat deze voorstelling”, noteert Crets in zijn inleiding. Een mooi uitgangspunt dat hier en daar – maar al bij al te weinig – weet door te sijpelen in de show.
“’Peter Pan’ is een verhaal over u”, aldus Stany Crets. “Over kinderen die net aan het avontuur van het leven beginnen. Over pubers die zich verzetten tegen alles wat vastligt. Over ouders die zoeken naar balans in hun bestaan. En grootouders die stiekem dromen van een nieuwe start.” Het is duidelijk dat de intenties van het creatieve team achter hun nieuwste familiemusical meer dan juist zaten, maar ergens in het maakproces moeten ze die insteek uit het oog verloren zijn en begon de lolbroekerij het toch te halen van de diepere thematiek.
Na de nogal flauwe inleiding van Tinkerbel, begon ‘Peter Pan’ nochtans meer dan aardig: het avontuurlijke van Nimmerland werd mooi geënsceneerd in het ensemblenummer ‘Waar is Peter Pan?’ en wanneer iets later wordt overgegaan naar de kinderkamer bij de familie Darling voel je de warmte die in het gezin hangt tot op de achterste rijen van de Antwerpse Stadsschouwburg. Die voortreffelijke zeemzoete knusheid wordt extra in de verf gezet door Alyssa Luypaert (die als Mrs. Darling nogmaals bewijst dat ze grotere rollen verdient) en Lotte De Clerck (Wendy) in de mooie song “Nog één verhaal”. In ‘Hairspray’ kon het publiek het grote musicaltalent van De Clerck al aanschouwen, in ‘Peter Pan’ doet ze er nog een schepje bovenop.
Wanneer niet veel later Peter Pan (uitmuntend vertolkt door Sophie Janssens, nog zo’n veelzijdig talent) op het podium verschijnt en op zoek gaat naar zijn verloren schaduw, is het plaatje compleet: het is allemaal fantasievol, lieflijk én met het gevoel voor avontuur dat het verhaal zo typeert. De vliegscène die volgt is oké, maar toont ook de mankementen van het decorontwerp van Marnik Baert. De fysieke decorelementen zijn mooi en inventief en het geheel oogt groots met de grote LED-wand(en), maar het laat ook bijzonder weinig ruimte voor eigen invulling wat haaks staat op het fantasierijke van het bronmateriaal. Soms lijken de achtergrondbeelden zo weggeplukt te zijn uit één of andere fantasyvideogame wat moeilijk matcht met de andere decorstukken. Het zorgt ervoor dat ‘Peter Pan’ op den duur begint aan te voelen als een groot uitgevallen pretparkshow.
De makers onderschatten zo ook het vermogen van het doelpubliek om zelf invulling te geven aan wat ze op het podium zien. Ja, flitsende schermen houden de aandacht van een zesjarige er gemakkelijk bij, maar het maakt ze ook lui. Hetzelfde wordt ook gedaan met de rol van Tinkerbel die in deze versie vaak fungeert als verteller. Da’s een kolfje naar de hand van een voortreffelijke Lotte Stevens die met haar aangenaam vertelritme iedereen bij de les weet te houden. Ook wanneer het publiek op een bepaald ogenblik niet de reactie geeft die ze had verwacht, reageert ze heerlijk ad rem hierop. Het is enkel jammer dat ze niet één keer, maar zowaar twéé keer haar rol expliciet moet uitleggen aan het publiek: “Ja, jullie zien en horen mij, maar wie niet in mij gelooft, ziet alleen dit lichtje.” Alweer een klap voor de fantasie.
Als Kapitein Haak op het toneel verschijnt, krijgt de enscenering opeens een andere vibe. Nordin De Moor is vanaf de eerste noot indrukwekkend, maar de stortvloed aan onnodige onnozeliteiten neemt vanaf dan ook toe. Niet door de rol van De Moor, maar wel door zijn hulpje Smee die wel érg aanwezig is om steeds de lolbroekerige kaart te trekken. Uiteraard heeft een immer geestige Jervin Weckx de lachers snel op zijn hand en weet hij de visie van Crets op dit personage tot in de puntjes uit te voeren.
Waar bijvoorbeeld de opkomst van Haak als dreigend mag ervaren worden, wordt dit vakkundig onderuitgehaald door Smee die achter hem de song “Ik ben Haak” staat uit te beelden. Ook grapjes in het genre “Zeg, maar als jij nu James Haak heet, wat was jouw naam dan voor jouw haak?” – “Zeg niet Cooke!” zijn een toonbeeld van de simpele kluchtigheid waaruit deze ‘Peter Pan’ te vaak put. Natuurlijk mag er ruimte zijn voor wat minder fijnbesnaarde humor, maar niet élk idee hoeft een show te halen. Zo had die laatste riff uit ‘Defying Gravity’ niet noodzakelijk in Kapitein Haaks pauzenummer moeten verwerkt worden. Geestiger wordt het wanneer de ontwapenende verloren jongens een denkbeeldig theekransje houden met Wendy, er ruzie ontstaat en de imaginaire thee volgens de jongens toch écht wel heet is. De kracht van verbeelding.
Het is een optelsom van factoren die ervoor zorgt dat het geheel goedkoop begint aan te voelen, zelfs met zo’n joekel van een LED-achterwand en dat voor tickets tot maximum – hou u vast – 97 euro. De songs en scores van Stany Crets en Kevin Houben gaan alle kanten uit, zitten vol algemeenheden en tegeltjespoëzie en klinken alsof ze op een wel erg magere synthesizer werden ingespeeld. Het is niet voor niets dat de wat rustigere en vaak op livepiano uitgevoerde nummers het meeste impact hadden in de zee van (computer)bombast. De ogen van de zesjarige naast mij bleven moeilijk droog tijdens de song van de puike verloren jongens op Nimmerland en ook ‘Wat nu mijn liefste Peter?’ begon zeer sterk. De mooie eindballade over uitvertelde verhalen en een moeder die haar kinderen mist, werd uitstekend gebracht door Alyssa Luypaert en Lotte Stevens. Het is doodjammer dat, wanneer er een zweem van emotie opduikt, dit moet verkwanseld worden door nannyhond Nana (Jozefien Grossen) de ballade al blaffend verder te laten zetten. Het is een te gemakkelijke snelle lach die misstaat.
De tweede akte van ‘Peter Pan’ kent weliswaar meer avontuur, vaart en enige diepgang in vergelijking met de eerste akte, al blijft de impact van dat laatste gering door de grapjasserij die het publiek ervoor kreeg te verwerken. Het was ook opvallend dat, wanneer de show op dat vlak wat gas terugneemt en Tinkerbel het ultieme zelfoffer brengt om Peter Pan te redden, het publiek zowaar even naar adem hapte.
In het programmaboek liet producent Koen Hendrickx optekenen: “Wij geloven in het nemen van creatieve risico’s, in het omarmen van vernieuwing en in het lef om anders te zijn.” Het is een gedurfd uitgangspunt dat natuurlijk ook veel risico inhoudt. Want in die drang naar “anders zijn” kan je ook geforceerd anders worden en begint een creatieve visie soms alle kanten op te gaan. Oké, het doelpubliek naast mij heeft vaak met open mond gekeken, maar dat wil nog niet zeggen dat je een prima show hebt ontwikkeld.
Hetzelfde met deze ‘Peter Pan’. Het geheel ziet er mooi en flitsend uit, maar de impact ervan is beperkt wanneer de creatieve insteek niet sterk genoeg is of genoeg sturing krijgt. Het vluchtige van deze show was na afloop vrij snel duidelijk. Waar de zesjarige hulprecensente na ‘Rapunzel’, ‘A Christmas Carol’ en ‘Hairspray’ lyrisch bleef doorbomen over de voorstelling, ebde het enthousiasme na ‘Peter Pan’ veel sneller weg. De tickets voor de herneming van ‘Hairspray’, die op dit moment onder onze kerstboom liggen, zal ze waarschijnlijk uitbundiger ontvangen.
Info en tickets: www.deepbridge.be
Gezien op zaterdag 7 december 2024 in Stadsschouwburg Antwerpen.
